مقدمه شارح‌

پروردگارا پاك و منزّهى، تو را مى‌ستايم، در ذاتت يگانه‌اى آن گونه كه هر انسان دل آگاهى از درك ذات تو درمانده است، همچنين در اوصافت يكتايى بدان سان كه زبان هر گوينده‌اى از ستايش تو ناتوان است. ذات تو در بخششهاى دمادمت پيداست آنسان كه با هستى دائمت نياز هر نيازمندى را گواهى و مى‌دانى و به بزرگى جلالت آن چنان آشكارى كه همه چيز در مقابل پرتو جمالت بى‌فروغ و بيهوده است. علمت چنان احاطه دارد كه به اندازه كمترين ذرّه‌اى در آسمان و زمين از آن پوشيده و مخفى نيست و نعمتها را بى‌شمار ساختى به گونه‌اى كه شمارش انواع آنها از مرز اندازه و شمارش گذشت، جهان را ميدان مسابقه آفريدى تا مردم براى سبقت گرفتن به بارگاه قدست آماده شوند و مردمان را به وسيله پيامبران تأييد فرمودى تا توسط آنان براى رسيدن به جوار قربت برترين راهها را بپيمايند و براى همگان آنچه لازمه وجودشان بود آماده ساختى، ولى بعضى از آنها نعمتهايت را انكار كردند و برخى از پرستشت سرباز زدند و گروهى به انواع بخششهايت اعتراف كردند و بر آستانه درگاه كرمت ماندگار شدند.

خداوندا، تو منزّهى از آنچه بندگانت اختلاف دارند و مسلّما در باره آن داورى خواهى كرد. منزه مى‌دانم تو را از آنچه ستمگران مى‌گويند و برترى از