يج- پيامبر (ص) فرمود: «به من تمامى حكمتها و به على تمامى دانشها داده شد.» [1]

همين گواهى در فضيلت على (ع) كافى است.

يد- از طريق شيعه روايت شده است كه على (ع) در حيات پيامبر (ص) به فرمانروايى مؤمنان منصوب شد

هر چند محدّثان غير شيعه اين باور را ندارند.

احمد بن حنبل در كتاب مسند و در نوشته‌اى كه در فضايل صحابه دارد، همچنين ابو نعيم حافظ اصفهانى در كتاب حلية الاولياء نقل كرده است كه رسول خدا على (ع) را به عنوان يعسوب المؤمنين مخاطب قرار داد. يعسوب در لغت به معناى پادشاه زنبوران عسل است در تمام اين خطابها اشاره به فضيلت على (ع) است.

يه- رسول خدا (ص) على (ع) را از آغاز عمر تا بالاترين مراتب كمالات نفسانى تربيت كرد

و على (ع) در باره تربيت خود به وسيله پيامبر (ص) و پيرويش از آن حضرت در خطبه قاصعه چنين مى‌فرمايد: «شما قدر و منزلت را از رسول خدا (ص) به سبب خويشى نزديك و مقام بلند و احترام مخصوص مى‌دانيد، زمان كودكى مرا در كنار خود پرورش داد و به سينه‌اش مى‌چسبانيد و در بسترش در آغوش مى‌گرفت و تنش را بر تنم مى‌نهاد و بوى خوش خويش را به من مى‌بوياند و خوراك جويده در دهانم مى‌نهاد و دروغ در گفتار و خطا در كردار من نيافت و خداوند بزرگترين فرشته از فرشتگانش را از وقتى پيامبر (ص) از شير گرفته شده بوده همنشين آن حضرت گردانيد كه او را شب و روز به راه بزرگواريها و خويهاى نيكوى جهان ببرد. و من پيروى پيغمبر (ص) را كرده‌ام آن چنان كه بچه شتر از مادرش پيروى مى‌كند. در هر روز يكى از خويهاى خود را مشخص مى‌كرد و پيروى آن را به من امر مى‌فرمود و هر سال كه به حرا اقامت مى‌فرمود، من او را مى‌ديدم و غير من نمى‌ديد، و در آن زمان اسلام‌