امام صادق7: «كَسْبُ‌ الْحَرَامِ‌ يَبِينُ‌ فِي الذُّرِّيَّة؛ اثر مال حرام در ذریة [نسل] انسان مشخص و آشکار می‌گردد».[1]

امام رضا7 در حدیثی چنین می‌فرمایند: «اسلام، هر آنچه را که برای سلامتی جسم و روان، خطرناک و زیان‌بار است، حرام دانسته و هر آنچه را که برای انسان لازم و مفید است، حلال بر شمرده است».[2]

امام علی7 می‌فرمایند: «پس بنگر که از این سفره چه غذایی در دهان می‌نهی، پس آنچه را که طیب بودنش از هر جهت برای تو آشکار نیست بیرون افکن و آنچه را حلال و طیب و به پاکی بودنش یقین داری بخور».[3]

لقمه‌ای کان نور افزود و کمال آن بود آورده از کسب حلال

علم و حکمت زاید از لقمه حلال عشق و رقت آید از لقمه حلال

چون ز لقمه تو حسد بینی و دام جهل و غفلت زاید آن را دان حرام[4]

[1]. الکافی، ج 5، ص 125. بیان علامه مجلسی «يبين» أي أثره من الفقر وسوء الحال. مراة العقول، ج 19، ص 89.

[2]. «... لَمْ يُبِحْ أَكْلًا وَلَا شُرْباً إِلَّا مَا فِيهِ مِنَ الْمَنْفَعَةِ وَالصَّلَاحِ‌ وَلَمْ يُحَرِّمْ إِلَّا مَا فِيهِ الضَّرَرُ وَالتَّلَفُ وَالْفَسَاد». مُستدرک الوسائل، ج 16، ص 165.

[3]. «... فَمَا اشْتَبَهَ عَلَيْكَ عِلْمُهُ فَالْفِظْهُ‌ وَمَا أَيْقَنْتَ بِطِيبِ وُجُوهِهِ فَنَلْ مِنْه». نهج البلاغه، نامة 45.

[4]. مثنوی معنوی، دفتر اول، ص 73.