پيامبري پيامبراسلام 6 و قهرا اعتراف به راستگوئي او مي‌باشد. حال گوئيم : پيامبراسلام 6 كه در طول بيست و سه سال رسالت خود همواره همين قرآن دسترس امت خود را با عبارات و الفاظي كه دارد به خداوند نسبت مي‌داده است و همچنين اصحاب و به ويژه عترت و اهل بيت او(ع) و نيز خود آيات قرآن كه حاوي چنين نسبتي مي‌باشد آيا همه و همه به طور حقيقت و بدون هيچ شائبه مجازي، قرآن را به خداوند نسبت داده اند يا به گونه اي مجازي چنين اسنادي را داده اند؟ اگر اسناد قرآن ملفوظ به خداوند در آن موارد اسناد حقيقي و غيرمجازي باشد پس الفاظ قرآن هم در نظر آنها از سوي خداوند نازل شده است ; و اگر آن اسناد، اسناد مجازي و غيرحقيقي باشد، چنان كه مستفاد از سخن نويسنده محترم مي‌باشد، سؤال اين است كه اين چگونه اسناد مجازي است كه با آن دامنه دور و دراز بدون هيچ قرينه اي بر مجازيت انجام گرفته و تاكنون كسي از آن آگاهي نيافته بوده است . آيا اسناد مجازي قرآن ملفوظ به خداوند بدون قرينه با آن وسعت، آن هم از سوي پيامبراكرم 6 و اولياي معصوم (ع) اغراء به جهل و گمراه كننده نيست ؟ و اساسا اين گونه اسناد و سخن گفتن امري غيرعقلايي نمي باشد؟!