و در هرصورت آنان در وحي، القاء علوم و معارف را از بالا به پائين و بدون خطا، و نفس پيامبر را قابل آن مي‌دانند; هرچند برخي از وحي ها را محتاج به تأويل مي‌دانند. ولي تأويل داشتن آن به جهتي كه در كلام صدرالتألهين (ع) هم به آن اشاره شده است به معناي بازيگري قوه وهم و خيال و رهزني قوه شهوت و غضب و طبعا خطاپذيري وحي نيست، بلكه همان طور كه حكيم بزرگ ملاعلي نوري (ع) هم همانجا در ذيل كلام صدرالمتألهين به آن اشاره كرده است، وحي محتاج به تأويل همان متشابهي است كه به محكم برگردانده و تأويل مي‌شود. شيخ الرئيس (ع) هم در فصل بيست و دوم از نمط دهم "الاشارات والتنبيهات" وحي صريح را كه محتاج به تأويل نيست وحيي دانسته است كه اثر روحاني آن ( و معنائي كه به كشف معنوي كشف مي‌شود) در ذاكره و قلب بماند، و وحي محتاج به تأويل را وحيي مي‌داند كه تنها صورت آن باقي مانده است و طبعا از آن صورت بايد به معنا رسيد; مثل اينكه كسي در خواب شير خوردني مي‌بيند كه متناسب با خواب بيننده به علم و يا مال تعبير مي‌شود، نه اينكه وحي محتاج به تأويل يكسره ساخته قوه خيال و متخيله و امري بشري و طبعا خطاپذير قلمداد شود. اگر اين چنين بود اساسا چنين وحيي محتاج به تأويل نبود. و به طور كلي - همان گونه كه برهان آن هم گذشت - امكان ندارد كه نفس نبوي خودش به خودي خود در ظرف وحي (دقت شود) به علوم و معارف اعم از محكمات و متشابهات و "علم اصيل" برسد، هرچند مقام روحانيت او كه در قوس صعود پديد