بنابراين اگر حقوق آنان تأمين گردد خود به خود زمينه فقر و محروميت در جامعه از بين مي‌رود، و با ريشه كن شدن فقر زمينه گناهاني كه ناشي از فقر و محروميت مي‌باشد از بين خواهد رفت .

از سوي ديگر فقر فرهنگي افراد محروم و ايتام بي سرپرست كه ناشي از تحقير آنان در جامعه و ندادن شخصيت به آنان مي‌باشد نيز از عوامل عصيانها و ناهنجاريهاي اجتماعي به شمار مي‌رود; از اين رو حق ديگر ايتام و محرومين بر جامعه اين است كه به آنان شخصيت داده شده و با محبت و عزت با آنان برخورد شود. قرآن كريم مي‌فرمايد: "با افراد يتيم برخورد ذلت آور و قهرآميز نداشته باش، و با سائلان و فقرا برخورد زجرآور مكن ." [1]

و نيز در سوره بقره احسان به ايتام و مساكين را پس از احسان به پدر و مادر و خويشاوندان و بعد از دعوت به پرستش خداوند قرار داده است .[2]

حضرت امير(ع) نيز در وصيت نامه معروف خود ايتام را بالخصوص مورد توجه قرار داده و فرموده اند: "هر روز وضع معيشتي آنان را بررسي نماييد، و مبادا آنان نزد شما حقير و ذليل شمرده شوند... ." [3]

---