[1] فرائدالسمطين، ج 1، ص 314، حديث 250 . يادآوري مي‌شود در رابطه با تطبيق آيه فوق بر حضرت امير(ع) و ساير ائمه (ع) در كتاب غاية المرام آمده : "ابراهيم بن محمد الحموئي (صاحب كتاب فرائدالسمطين) با سند خود از سليم بن قيس هلالي نقل كرده است كه روزي حضرت امير(ع) در زمان خلافت عثمان با جمعيتي از مهاجرين و انصار در مسجد پيامبر6 نشسته بودند و هر كسي براي خود فضيلتي را برمي شمرد و آن حضرت ساكت و ناظر بودند; سرانجام عده اي به ايشان اعتراض كردند كه چرا شما براي خود چيزي نمي گوييد، سپس آن حضرت به تفصيل مطالبي را بيان داشتند و ضمن آن آياتي كه در مورد خود نازل شده بود با بيان شأن نزول آنها را قرائت كردند. از جمله اين آيات آيه فوق بود...". همچنين در كتاب فوق آمده كه ابن شهرآشوب از تفسير مجاهد - كه از تفاسير اهل سنت است - نقل كرده كه آيه فوق درباره حضرت علي (ع) نازل شده است و شأن نزول آن، هنگامي بود كه پيامبر6 در سفري كه از مدينه خارج شدند آن حضرت را جانشين خود نمودند. و نيز ابن شهرآشوب گفته است : حسن بن صالح بن حي كه زيدي است، از امام صادق (ع) معناي آيه فوق را پرسيد، آن حضرت فرمودند: مقصود از "اولي الامر" اهل بيت رسول الله مي‌باشد. (غاية المرام، چاپ قديم، ص 263، باب 58 از مقصد اول).