حكومت نيز حق رعايا را مراعات نمايد، حق در ميانشان قوي و نيرومند خواهد شد و جاده هاي دين صاف و بي دست انداز مي‌گردد، و نشانه و علامتهاي عدالت اعتدال مي‌پذيرد و راه و سنن و قوانين درست در مجراي صحيح خويش به كار مي‌افتد; بدين ترتيب است كه زمان صالح مي‌شود، و به بقاي دولت اميدوار بايد بود، و دشمنان مأيوس خواهند شد; اما آنگاه كه رعيت بر والي خويش چيره گردد و يا رئيس حكومت بر رعايا اجحاف نمايد، قدرتها پراكنده و نظام بر هم مي‌خورد، نشانه هاي ستم و جور آشكار مي‌گردد، دستبرد در برنامه هاي ديني زياد مي‌شود و جاده هاي وسيع سنن و آداب مذهبي متروك خواهد ماند، و بر طبق ميل و هوي عمل مي‌شود و احكام خداوند تعطيل مي‌گردد و بيماريهاي اخلاقي و روحي بسيار خواهد شد; ديگر مردم از حقوق بزرگي كه تعطيل مي‌شود و باطلهاي عظيمي كه رواج مي‌يابد وحشتي نمي كنند، در چنين وضعي نيكان خوار و ذليل گردند و اشرار و بدان عزيز و قدرتمند شوند و مجازاتهاي الهي بر بندگان، بزرگ مي‌نمايد." [1]

6 - در سنن ابي داود از ابي سعيد خدري از پيامبراكرم 6 روايت شده كه فرمود:

"هنگامي كه سه نفر همراه براي مسافرت از منزل و ديار خود خارج مي‌شوند، بايد يكي را از بين خود به عنوان فرمانده و امير قرار دهند." [2]

نظير همين روايت به نقل از ابوهريره از پيامبراكرم 6 روايت شده است .

7 - و نيز در مسند احمد از عبدالله بن عمر از پيامبراكرم 6 روايت شده كه فرمود:

"شايسته نيست براي سه نفر كه در سرزمين فلاتي زندگي مي‌كنند، مگر اينكه يك نفر از خودشان را به عنوان امير انتخاب نمايند.[3]"

از اين دو روايت استفاده مي‌شود كه امور جامعه نظام و انتظام نمي يابد مگر به واسطه امير و فرمانده اي كه از آنان حراست و حفاظت كند. و هنگامي كه قوام و نظام سه نفر به فرمانده باشد، چگونه نظام و انتظام جامعه اسلامي بدون امام و

---