يك قانون و صدها مبلغ

و به بيان ديگر مي‌گوييم اتفاقا مقتضاي حكمت اين است كه يك قانونگذار باشد و صدها مبلغ، نه صدها قانونگذار و مبلغ ; چون اگر فرضا در يك عصر صدها پيامبر وجود داشته باشد، يا هر يك صاحب شريعتي است متفاوت با ديگران و يا همه يك شريعت دارند. اگر هر كدام يك شريعت داشته باشند، روشن است كه بشر چنين نيازي ندارد و اين برخلاف حكمت است كه بدون نياز، شريعت صادر شود.