هركس موظف است در پديده هاي هستي تفكر نموده و با رجوع به عقل و فطرت خود، مقدمات ايمان و اعتقاد صحيح را فراهم نمايد; و به عبارت ديگر اصول دين اموري هستند تحقيقي نه تقليدي . اما در فروع دين انسان مي‌تواند با استفاده از تقليد و مراجعه به كارشناس در آن امور وظيفه اش را انجام دهد، مثلا آيا در قنوت نماز انسان مي‌تواند دعاي فارسي بخواند يا خير؟ خوردن گوشت راسو يا فلان پرنده حلال است يا نه ؟ در اين موارد با مراجعه به مرجع و كارشناس امور فقهي مي‌تواند به وظيفه اش آگاه گردد. اما اين كه آيا خدايي به عنوان آفريننده اين جهان وجود دارد يا خير، و آيا آفريننده يكي است يا شريك هم دارد، و... را بايد با تحقيق و جستجو و مطالعه در جهان هستي پاسخ داد، و به آنها اعتقاد و باور پيدا كرد.

پس اولين راه محكم شدن اعتقادات انسان تفكر عميق در جهان آفرينش و پديده هاي هستي است . ابتدا سعي كند خود را بشناسد، به نيروهاي موجود در ذات خودش آگاهي كافي پيدا كند، به ساختمان پيچيده ظاهري خود يعني جسمش نظري بيفكند، ظرافتهاي موجود در روح خويش و وجدان و فطرتش را مد نظر قرار دهد، در اين صورت به راحتي يقين و باور به خداي هستي بخش پيدا مي‌كند. در اين زمينه پيامبراكرم 6 مي‌فرمايند: "من عرف نفسه فقد عرف ربه" "آن كس كه خود را شناخت به يقين خدايش را خواهد شناخت ."

قرآن مجيد پر است از تشويق و دعوت انسانها به توجه در ساختمان مخلوقات، گاهي مي‌گويد: "آيا به ساختمان وجودي شتر توجهي نمي كنند كه چگونه آفريده شده، وهمچنين به آسمان برافراشته و كوههاي سر به فلك كشيده و زميني كه پهناور و گسترده است نمي نگرند؟" [1] و در جائي ديگر مي‌فرمايد: "به درستي كه در آفرينش زمين و آسمان نشانه هائي براي مؤمنين، و در آفرينش خودتان و ساير جانوران نشانه هايي براي باوركنندگان، و در رفت و آمد شب و روز و تفاوت آنها و در آنچه خداوند از آسمان مي‌فرستد و زمين مرده را با آن زنده مي‌نمايد

---