"تا هنگامي كه نام محمد در مأذنه ها و گلدسته ها بلند است و كعبه پابرجاست و قرآن رهنما و پيشواي مسلمانان است امكان ندارد پايه هاي سياست ما در سرزمينهاي اسلامي استوار و برقرار گردد." [1]

ولي بايد توجه داشت همان طور كه باطن اذان و محتويات آن دلنشين و زيباست، بايد آن را با صورتي زيبا و صدايي خوب ادا نمود. و اينطور نباشد كه به خاطر صداي ناهنجار گوينده اذان شيوايي اذان پايمال گردد.

سعدي در ضمن داستاني كوتاه به اهميت اين مطلب چنين اشاره مي‌نمايد:

"ناخوش آوازي به بانگ بلند قرآن همي خواند، صاحبدلي بر او بگذشت، گفت : ترا مشاهره [2] چند است ؟ گفت : هيچ . گفت : پس اين زحمت خود چندين چرا همي دهي ؟ گفت : از بهر خدا مي‌خوانم . گفت : از بهر خدا مخوان .

به هر حال براي نمازگزار مستحب است پيش از شروع نمازهاي واجب شبانه روزي، خواه مسافر باشد يا خير، نمازش ادا باشد يا قضا، اذان و اقامه بگويد و همچنين مستحب است در روزهاي اولي كه بچه به دنيا مي‌آيد يا پيش از آن كه بند نافش بيفتد در گوش راست او "اذان" و در گوش چپش "اقامه" بگويند.

چگونگي اذان

"اذان" داراي هجده جمله است به ترتيب زير:

چهار مرتبه "الله اكبر" يعني خداوند بزرگتر از آن است كه توصيف شود.

دو مرتبه "اشهد ان لا اله الا الله" يعني گواهي مي‌دهم كه جز خداي يكتا خداوندي نيست .

دو مرتبه "اشهد ان محمدا رسول الله" يعني گواهي مي‌دهم كه محمد فرستاده خداست .

---