گاهي انسانها به خاطر نعمتي كه خداوند به آنها داده است دچار خود بزرگ بيني مي‌شوند، مثلا به خاطر ثروت فراوان يا قدرت بدني و جسمي و يا استعداد و هوش و حافظه و يا زيادي فرزندان، و گاهي برخي افراد به خاطر كمبود شخصيت و عقده حقارت خود را برتر از ديگران مي‌پندارند. در هر حال بعضي از راههاي معالجه اين بيماري عبارت است از:

1 - اين كه فرد متكبر در آثار شوم خوي و خصلت خويش مقداري دقت و فكر نمايد و اين نكته را مدنظر قرار دهد كه انسانهاي متكبر مورد غضب خداوند بوده و پيش مردم نيز هيچ جايگاهي ندارند و روز به روز از محبوبيت آنها كاسته مي‌گردد، ولي متأسفانه انسانهاي مغرور آنقدر غرق اين صفت زشت خود هستند كه كمتر ممكن است به زشتي كار خويش آگاه شده و از اين كار دست بردارند.

2 - اين كه با خود بينديشد مگر من كيستم، با اين قدرت محدود و اين همه ناتواني و ضعف كه به واسطه مرضي كوچك از پا در مي‌آيم ؟! آخر چرا تكبر بورزم با اين كه من در مقابل قدرت خداوند چيزي به حساب نمي آيم ؟! چرا من بر ديگران فخرفروشي كنم با اين كه همه ما از يك ماده آفريده شده ايم، همه از خاك هستيم، همه از يك پدر و مادر هستيم و بالاخره همه به همين خاك برمي گرديم ؟!

حضرت علي (ع) مي‌فرمايند: "در تعجبم از انسان متكبري كه تا ديروز نطفه اي بيش نبود و فردا به جنازه اي گنديده تبديل خواهد شد".

انسان متكبر در صورتي كه در اوج قله قدرت و شوكت هم قرار گيرد در صورت اراده خداوند به پائين ترين نقطه سقوط خواهد كرد، و بر عكس انسان متواضع اگر در پائين ترين مرتبه و مقام باشد خداوند او را به بزرگي و عظمت مي‌رساند. پيامبراكرم 6 در حديثي به حضرت علي (ع) مي‌فرمايند: "اي علي ! به خدا قسم اگر انسان فروتن در قعر چاهي واقع شود، خداوند تندبادي را فرستاده او را از آن چاه بيرون آورده و در زمان حكومت ستمگران وي را مافوق انسانهاي خوب قرار مي‌دهد".

3 - بر ديگران نيز لازم است كه زشتي اين عمل را به فرد مغرور يادآوري نمايند، و اگر گفته آنها سودي نبخشيد در برابر او موضع گيري كنند، مثلا ديگر در مقابل او