تا زماني كه ميوه اي را بر انسان بيفكند نه اين كه براي چيدن ميوه با سنگ و چوب به آن حمله گردد.

2 - اگر چه سؤال كليد فهم حقايق است و به همين دليل كساني كه كمتر مي‌پرسند كمتر مي‌دانند، ولي نبايد با پرسش از مطالبي كه هيچ فايده اي ندارد وقت استاد را ضايع كرد. حضرت علي (ع) كه خود معدن علم بود گاهي دست بر سينه مي‌نهاد و مي‌گفت : "در اين سينه دانش بسياري نهفته است، اما افسوس كه فراگيرنده اي براي آنها يافت نمي شود". و گاهي مي‌فرمود: "اي مردم قبل از اين كه مرا از دست بدهيد مطالب و سؤالات خود را از من بپرسيد". حال در چنين شرايطي اگر فردي سؤال كند اي علي ! بگو ببينم تعداد موهاي سر و صورت من چقدر است ؟ آيا اين قدرناشناسي نسبت به بزرگترين مربي و استاد جامعه نمي باشد؟

3 - وقتي استاد مطلبي را بيان كرد براي ستيزه جوئي با او مرتب از سخن اين و آن نبايد خبرداد و كلام ديگران را به رخ او كشيد; مثلا نبايد بگوئيم : استاد كلام شما درست نيست چون فلاني اين طور گفته است .

4 - با تمام وجود به سخنش بايد گوش داد و با ديگران در مجلس درس صحبت نكرد، وچون با استاد سخن مي‌گوئيم به آرامي سخن گفته و صدايمان را بالاتر از صدايش قرار ندهيم .

5 - براي فراگيري دانش در مقابل او زانو زده، و پشت سر استاد جائي كه او مجبور شود براي نگاه كردن به ما در هنگام درس خود را به زحمت بيندازد ننشينيم .

6 - كارهائي كه با ادب و احترام سازگار نيست در محضر او انجام نگيرد; مثلا با چشم و يا ابرو به او و يا ديگران اشاره نشود.

7 - اگر جلسه درس مقداري طولاني شد دلتنگ و افسرده نشويم و با حركات خودمان مثل خميازه كشيدن و بازي با انگشتان عظمت درس و احترام استاد را از بين نبريم .

8 - اگر كسي از استاد درباره مسأله اي پرسشي نمود، پيش از آن كه ايشان پاسخ دهد ما به جواب گفتن سؤال آن فرد اقدام ننمائيم .

9 - هرگز از استاد بدگوئي ننموده و اگر در حضور انسان در مجلسي از او بدگوئي