3 - آرزو مي‌كند كه خداوند آن نعمت را از او بگيرد و فقط خودش داراي آن نعمت باشد، چنين فردي از احسان و بخشش آنچه خدا به او داده است امتناع مي‌ورزد; نام اين حالت مذموم "بخل و انحصارطلبي" است، كه انسان همه چيز را براي خود بخواهد و از محروميت ديگران لذت ببرد.

نقطه مقابل اين روحيه پليد اين است كه انسان ديگران را برخود مقدم دارد و دوست داشته باشد كه همه در نعمت و آسايش باشند هرچند خودش در محروميت به سر برد، و حاضر باشد آنچه را دارد در اختيار ديگران گذاشته و از منافع خود چشم بپوشد، اين حالت شايسته و ارزشمند را "ايثار" گويند.

برادران مي‌توانند مطالبي را كه آماده كرده اند بيان كنند.

رضا: در حديثي آمده است كه روزي پيامبراكرم 6 به اصحاب خود چنين فرمودند: "به راستي كه درد و مرض اقوام گذشته به شما روي آورده است، مرضي كه باعث ريزش موي نمي گردد - يعني بيماري روحي است نه جسمي - بلكه باعث نابودي دين آدمي است و آن بيماري حسادت است".

احمد: امام محمدباقر(ع) و امام جعفرصادق (ع) مي‌فرمايند: "آن گونه كه آتش هيزم را مي‌خورد و از بين مي‌برد، حسادت ايمان انسان را سوزانده و تباه مي‌كند".

آثار زيانبار حسادت

علي : اين بيماري چه آثار خطرناكي را به همراه دارد؟

استاد: زيانهايي كه از اين صفت ناپسند دچار جامعه و افراد مي‌شود زياد است، كه به گوشه اي از آنها اشاره مي‌شود:

1 - فرد حسود تمام يا بيشتر نيرو و انرژي بدني و فكري خود را كه بايد در راه پيشبرد اهداف اجتماع و شخص خودش به كار رود، در مسير نابودي و ويران كردن آنچه هست صرف مي‌نمايد; و از اين رو سرمايه هاي وجودي اجتماع و خودش را از بين مي‌برد. جوامعي كه از انسانهاي حسود و تنگ نظر تشكيل شده است جوامعي عقب افتاده هستند; چرا كه در چنين اجتماعي انسانهاي حسود مي‌خواهند ديگران را از پيشرفت بازداشته و عقب نگه دارند و در اين صورت روح تكامل و ترقي به نابودي كشيده مي‌شود.