تفاهم نرسيده اند. اختلاف ميان زن و شوهر و ناسازگاري و بدخلقي آنان، در صورتي كه چاره اي نشود و ادامه يابد، اثرش محدود به خود آنان نيست ; بلكه آثار زيانبار آن دامنگير فرزندان و ساير خويشاوندان و حتي جامعه نيز مي‌شود.

فرزندي كه در محيط خانواده اي پرهياهو و آشفته، زندگي حساس دوران كودكي را بگذراند و كودكي كه با روح لطيف خود هر روز شاهد كشمكش والدين خود باشد، از نظر روحي وضع خوبي نخواهد داشت و انساني غير متعادل خواهد شد. نگراني و اضطراب و پريشاني بر او غالب خواهد شد و مانع از بروز استعدادهايش مي‌شود. فشار روز افزون ناراحتي روحي و بي توجهي به خواسته هاي مشروع او، به عقده هاي رواني منجر مي‌شود و چنين فردي وقتي پا به جواني و بزرگسالي گذاشت و وارد اجتماع شد، عقده هاي فروخورده خود را به شكل بدي بروز خواهد داد و ناسازگاري با ديگران و احيانا روي آوردن به جنايتكاري و ماجراجويي، حداقل زيانهايي است كه از اين ناحيه بر جامعه وارد مي‌شود. بسياري از رفتارهاي بد اجتماعي ريشه در رفتار بزرگترهاي خانواده دارد. كساني كه در خانه رفتار مناسبي از خود بروز نداده اند تا كودكان نيز از آنان ياد بگيرند، مسؤول رفتار بد فرزندان خود هستند. اگر اعضاي بزرگتر خانواده رفتار متناسب با شأن يك مسلمان ندارند و گناه و سوء اخلاق در خانواده رايج است، ثمره آن چيزي جز تحويل دادن فرزندان ناسالم به جامعه نيست .

با توجه به اهميت خانواده و تأثير جو سالم و بدون تشنج آن بر تربيت فرزندان، و نقش غير قابل انكار سلامت خانواده بر جامعه است كه قرآن كريم نهايت اهميت را به اصلاح امور خانوادگي و حل اختلافات زن و شوهر داده است . خداوند در قرآن توصيه مي‌كند كه اختلافات خانوادگي تا جاي ممكن به بيرون راه پيدا نكند و خود زن و شوهر با تدبير و مصلحت انديشي گره هاي زندگي را باز كنند و نگذارند حريم خانواده شكسته و اسرار آنان فاش شود; "و اگر زني ترس داشت كه شوهرش با وي بد خلقي كند يا از وي دوري گزيند، بجاست كه آن دو به راه صلح و سازش