امت من است به جز گناه شرك و ظلم ."[1] مسلمانان بر اين امر اتفاق نظر دارند كه رسول خدا از مقام شفاعت برخوردار است . مقامي كه خداوند به او داده و آن حضرت را خشنود كرده است :[3] (و لسوف يعطيك ربك فترضي).[2] و آن مقام را حاصل شب زنده داري و تهجد پيامبر دانسته است .[4]

خداوند به كساني از برگزيدگان و بندگان خوب خود اذن شفاعت داده است . (و لا يشفعون الا لمن ارتضي)[5] "و آنها شفاعت نمي كنند جز براي كسي كه خدا رضايت دهد. مراد از مأذون و مرضي خدا، پيامبران، اوصيا، فرشتگان و برخي از مؤمنانند.[6]

شفاعت كاري خارج از ضابطه نيست . شفاعت نوعي لطف و كرم از جانب خداوند به بندگاني است كه اعتقاد و عملشان درست بوده و به رغم اين كه انسان خوبي بوده اند احيانا در جايي لغزيده اند، گناهي مرتكب شده اند و موفق به توبه نگرديده اند. كساني كه پس از گناه موفق به توبه بشوند نيازي به شفاعت نخواهند داشت . در حديث آمده است : "لاشفيع انجح من التوبة"[7] "شفيعي مؤثرتر از توبه نيست ." اهل توحيد بودن و در صراط مستقيم الهي قرار داشتن، شرط لازم شفاعت است . شفاعت جبران كاستي و نقص است . شفاعت در واقع از ارتباط وثيق شفاعت كننده و شفاعت شونده حكايت دارد. چنين نيست كه هر كس مجاز باشد هر كار خلافي را كه مايل بود انجام بدهد و با شفاعت از هوسراني هاي او چشم پوشي شود. بنابراين شفاعت نه به كسي اجازه گناه مي‌دهد و نه با چنان شرايط كسي را جرأت به گناه مي‌دهد. شفاعت روح اميد را در دلها زنده نگه مي‌دارد و

---