قرار ندادن او زيردست هيچ كس، و بستن درهاي خانه هاي همگان به مسجد خود جز خانه علي (ع).[1]

پيامبر6 در مقام معرفي علي (ع) درباره آن حضرت تعابير بلندي دارد:

پيشواي نيكان، آقاي مسلمانان، امام متقين، پيشواي سفيدرويان، امير دين، برادر رسول الله، پرچم هدايت، نور پيروان محمد6، اولين مسلمان، جهاد كننده براي تأويل قرآن، صديق اكبر، باب علم پيامبر6، نفس پيامبر[2] و... فضايلي است كه از زبان پيامبر6 در حق علي (ع) گفته شده است .

اين تعبيرها اگر صراحت درباره امامت علي (ع) نداشته باشند، حداقل كاشف از شايستگي هاي بسياري براي آن حضرت هستند.[3]

اميرمؤمنان (ع) نيز در احتجاج با اعضاي شوراي شش نفره تعيين شده از سوي عمر براي تعيين خليفه، موقعيت خود را برمي شمارد و از حاضران نيز اعتراف مي‌گيرد.[4] از جمله برادري خود با رسول خدا6، داشتن برادري چون جعفر طيار (رضوان الله عليه)، عمويي مثل حمزه (رضوان الله عليه)، پرچمدار رسول خدا6، هلاك كننده مشركان، جانشين رسول خدا6 در مدينه هنگام غزوه تبوك، جان دادن پيامبر6 در دامان او و غسل و كفن كردن آن حضرت با همكاري ملائكه، قصه خيبر و فرار ديگران، پايداري در جنگ هاي احد، خندق و مقابله با عمرو بن عبدود، و كسي كه آيات (و السابقون السابقون )[7] مباهله،[6] ولايت [5] و

---