عبدالله، تحت كفالت جدش عبدالمطلب (رضوان الله عليه) قرار گرفت . پس از دو سال جدش نيز از دنيا رفت و كفالت او را عمويش ابوطالب (رضوان الله عليه) بر عهده گرفت . او همانند اكثريت مردم مكه امي و درس نخوانده بود; (فآمنوا بالله و رسوله النبي الامي ).[1] به رغم اين كه آن حضرت در محيط مكه و اطراف آن بزرگ شد، رنگ محيط آنجا را به خود نگرفت . امين بود و به امانتداري معروف شد. هيچ بتي را نپرستيد. علي (ع) درباره آن حضرت فرموده است : "بزرگترين فرشته از فرشتگان خدا از دوران كودكي او را در مسير بزرگواري و اخلاق حسنه قرار مي‌داد."[2]

او كه به پاكي و امانتداري معروف شده بود و همه او را به نام "محمد امين" مي‌شناختند، در سن چهل سالگي در يك روز كه طبق معمول براي عبادت به غار حرا رفته بود به پيامبري مبعوث و رسالت او آغاز گرديد: (اقراء باسم ربك الذي خلق ‌ خلق الانسان من علق ).[3] "بخوان به نام پروردگارت كه خلق نمود، خلق نمود انسان را از علقه ." محتواي دعوت و آهنگ آياتي كه او براي مردم تلاوت مي‌كرد چنان جاذبه داشت كه مخالفانش را سر در گم كرد، و آنان او را گاهي كاهن و گاهي ساحر و زماني شاعر و گاهي هم مجنون خواندند. دعوت او در مرحله نخست از خانواده اش شروع شد و به تدريج به قبيله و سپس مردم جزيرة العرب و در نهايت به همه جهان گسترش يافت . (و أوحي الي هذا القرآن لا نذركم به و من بلغ )[4] "و اين قرآن به من وحي شده تا به وسيله آن شما و هر كس را كه اين پيام به او برسد هشدار دهم ."

پس از يك دهه شعاع دعوت او از مكه فراتر رفت و به مدينه رسيد. طولي نكشيد كه در مدينه دولتي را بنيان نهاد. مشكلات طاقت فرساي داخلي و خارجي، نه تنها او را نا اميد نكرد بلكه مصمم تر مي‌كرد. از همان اعراب خشن و بدوي، مردان بزرگي را تربيت كرد كه نمونه ممتازي از انسانهاي وارسته، ايثارگر و از خود گذشته بودند.

---