نمي كردند كه براي مردم، متناقض و ناسازگار جلوه كند. هنگام پيروزي و شكست روحيه اي يكسان داشتند و آن همانا توجه به خداي يگانه بود.

پيامبران اصولگرا بودند و هر روز به رنگي در نمي آمدند و سياست بازي نمي كردند. ارزشهاي ديني براي آنان همواره يك اصل بود. بر همان اساس به معاهدات خود با مردم و طرفهاي معاهده پايبند بودند و هيچ گاه به آن خيانت نمي كردند. (و ما كان لنبي أن يغل )[1] "و هيچ پيامبري را نسزد كه خيانت ورزد." پيامبران با مخالفت هاي زيادي از ناحيه كساني مواجه مي‌شدند كه تعاليم آسماني آنان را براي منافع خود خطرناك مي‌ديدند و به رغم كارشكني و آزار و اذيت، از آنها گذشت مي‌كردند، و راه صواب را اين مي‌دانستند. همواره از مظلومان دفاع مي‌كردند و حق طلبي جزء اصول و آرمانهاي آنان بود. مردماني امين و با صداقت بودند. و هيچ گاه براي پيشبرد اهداف خود از حيله و مكر استفاده نكردند. براي رسيدن به هدف هرچند متعالي خود هر وسيله اي را مباح ندانستند. با مؤمنان و حق طلبان و توده هاي مردم رفتاري متواضعانه داشتند; و در صورت لزوم، مردان جهاد و مبارزه و شمشير بودند. جز خوف خدا، ترسي به دل راه نمي دادند و همواره دل در گرو خدا داشتند و متوكل به او و در يك كلام شيفته بندگي خدا و موحدي به تمام معناي كلمه بودند.

آنان با مردم مي‌زيستند و جزئي از جامعه اي بودند كه تلاش مي‌كردند تا كشتي آن را به ساحل برسانند. با زهد و سادگي و در ميان توده هاي مردم زندگي مي‌كردند. حضرت علي (ع) درباره رفتن موسي و هارون (ع) به نزد فرعون مي‌فرمايد: "با لباسهاي پشمين و در حالي كه هريك از آنان عصايي به دست داشتند به دربار فرعون رفتند و با او شرط نمودند كه اگر تسليم خدا گردد سلطنتش پايدار و عظمتش باقي خواهد ماند. وقتي فرعون آنان را ديد گفت : "الاتعجبون من هذين": "آيا از اين دو نفر در شگفت نيستيد؟" (فرعون با اين لحن تمسخرآميز درصدد برآمد كه آنان را تحقير كند، كه مثلا دو تا چوپان آمده اند و مدعي پيغمبري شده و مي‌خواهند من

---