وجود خداوند حقيقتي از دانايي و توانايي است . آثاري كه انسان را به وجود خدا رهنمون مي‌سازد، به قدرت و توانايي او نيز رهنمون مي‌شود. خدا خالق عالم است و خالق بدون قدرت نمي تواند آفرينش گري كند. ممكن نيست كه خدا خالق باشد اما قدرت نداشته باشد; از طرف ديگر اگر خداوند واجد قدرت نباشد، كمال ندارد و ناقص است .

در مخلوقات خدا شگفتي هايي وجود دارد كه نشان مي‌دهد خالق آنها داراي قدرت و تواني بسيار و برتر از قدرت معمولي است . خداوند داراي آنچنان توانايي است كه هر چه را كه بخواهد مي‌آفريند (ان الله علي كل شئ قدير).[1]

قدرت خداوند در عين مطلق و بي نهايت بودن، چنان نيست كه به هر چيزي تعلق بگيرد و آنها ايجاد شوند. اين كه خداوند داراي قدرت مطلق است و هر كاري از او برمي آيد، اقتضاي ذات خداوند است . اما اين كه قدرت خدا به هرچيزي در عالم تعلق مي‌گيرد يا نه، جاي بحث است .

مفاهيمي كه ما مي‌شناسيم از حيث تعلق قدرت بر چند نوع هستند: چيزهايي وجود دارد كه به راحتي انجام شدني اند و انجام آنها بستگي به تناسب صاحب قدرت و آن شئ دارد; مثلا يك شخص معمولي در شرايط طبيعي مي‌تواند يك وزن معمولي را بردارد; اما برخي اشيا هستند كه فراتر از قدرت افراد معمولي است ; مثلا يك وزنه چند تني را انسانها با قدرت بدني معمولي نمي توانند بلند كنند. چنين اموري اگر چه به صورت معمول و متداول انجام شدني نيستند، ولي چنين هم نيست كه اصلا نتوان آنها را حركت داد و يا بلند كرد; چرا كه با ابزار و آلات لازم مي‌توان آنها را حمل كرد و جابجا نمود.

چيزهاي ديگري قابل تصور است كه واقع شدني نيستند; به اين معنا كه ذاتشان قابليت تحقق ندارد. مثل اين كه كسي بخواهد از آب تنها، ساختمان چندين طبقه اي

---