امامت و رهبري و اختيارداري نسبت به ملت بود، لذا فرمود: "ألست اولي بكم من انفسكم ؟" "قالوا: بلي" آيا من اولي از شما به خودتان نيستم ؟ همگي گفتند چرا اولي هستي . آنگاه فرمود: "من كنت مولاه فهذا علي مولاه - يا - من كنت وليه فهذا علي وليه"[1] هر كس من مولاي او هستم اين علي مولاي اوست - يا - هر كس كه من ولي او هستم اين علي ولي اوست ; نقل ها مختلف است، اما اين مضمون از طرق اهل سنت هم نقل شده، بنابراين حديث متواتر بين فريقين است .

به هرحال مقصود اين بود كه حضرت ابراهيم اول عبدالله شد، بعد نبي الله، بعد رسول الله، بعد خليل الله، بعد به مقام امامت رسيد.

مطابق نقل قرآن پيامبراكرم 6 هم زيربناي رسالت و نبوتش همان مقام عبوديتش است، در قرآن مي‌فرمايد: (سبحان الذي اسري بعبده ليلا من المسجدالحرام الي المسجدالاقصي)[2] منزه است پروردگاري كه بنده خويش را شبانه از مسجدالحرام به مسجدالاقصي سير داد.

در اصول الفقه مي‌گوييم "تعليق حكم بر وصف مشعر به عليت است" يعني هرگاه تحقق حكمي را براي موضوعي معلق بر وصفي كردند، معلوم مي‌شود اين وصف علت آن حكم است . در اين آيه مي‌خواهد بفرمايد: اين كه پيامبر استعداد پيدا كرد كه خدا آن حضرت را از مسجدالحرام به مسجدالاقصي و از آنجا به آسمانها ببرد، براي اين است كه او عبد و بنده خدا بوده است، چون اين سير الي الله را انجام داده و مقام قرب پيدا كرده است، خدا اين گونه وسائط و علل را در اختيارش قرار داده است تا اين معراج بزرگ را انجام دهد. لذا حضرت علي (ع) مقام عبوديت را قبل از رسالت آن حضرت ذكر مي‌كند.

---