(هل اتي علي الانسان حين من الدهر لم يكن شيئا مذكورا) آيا بر انسان زماني گذشت كه چيز قابل ذكري نبود؟ (انا خلقنا الانسان من نطفة امشاج نبتليه) ما انسان را از نطفه مخلوط خلق كرديم براي اين كه او را مورد آزمايش قرار دهيم . مخلوط بودن نطفه اشاره است به اختلاط نطفه زن و مرد و تركيب آن از ژنهاي مختلف كه روحيه هاي مختلف اجداد را به انسان منتقل مي‌كنند. (فجعلناه سميعا بصيرا) پس اين انسان را در مقام خلقت شنوا و بينا قرار داديم، يعني به او عقل و تميز داديم ; (انا هديناه السبيل) در عين حال راهنماييش نيز كرديم و راه حق را به او نمايانديم، اينجا اشاره به فرستادن انبياست ; (اما شاكرا و اما كفورا)[1] اين ديگر بسته به همت انسان است كه يا شكرگزار باشد كه از نعمت خلقت و هدايت به خوبي استفاده كند، و يا كفران نعمت كند و از آن به وجه صحيح استفاده نكند و سرانجام آن عذاب و غضب الهي باشد، چنانچه قرآن فرمود: (سبحانك فقنا عذاب النار)[2].

بنابراين قهرا ما احتياج به انبيا و پيامبران كه وسايط وحي اند داريم، اما نه فقط براي تأمين زندگي مادي بشر آن گونه كه بوعلي سينا استدلال مي‌كرد، بلكه براي تأمين سعادت زندگي مادي و همچنين زندگي معنوي انسانها كه مربوط به آينده انسان مي‌شود.

---