گناه هستند، از اول عمر تا آخر عمر بايد معصوم باشند يا از زمان بلوغشان يا از زماني كه به مقام نبوت و امامت مي‌رسند؟ عقيده شيعه اماميه اين است كه از زمان كودكي و قبل از اين كه به مقام نبوت و امامت برسند اگر معصيت و گناه كرده باشند باز انسان از چنين آدمي اشمئزاز دارد،[1] قرآن كريم در داستان حضرت ابراهيم دارد: (لاينال عهدي الظالمين)[2] عهد و پيمان من به انسان ظالم نمي رسد. ظالم يعني كسي كه حق را پايمال كند چه حق جامعه يا فرد و يا خودش، اگر كسي قبل از پيامبري ظلمي كرده باشد به او ظالم گفته مي‌شود، در حالي كه قرآن فرموده عهد و پيمان الهي كه همان نبوت و رسالت و امامت است به ظالم نخواهد رسيد.

براي بحث بيشتر بايد به كتاب "تنزيه الانبياء" سيد مرتضي مراجعه كرد. مرحوم سيد مرتضي تمام آيات و روايات مربوط به اين موضوع را ذكر كرده است .

تا اينجا ما داستان خلقت آدم و حوا را از قرآن و نهج البلاغه آن جوري كه ذكر شده بود به نحو اجمال بيان كرديم . مطلب ديگري هست كه آيا واقعا همين جور بوده است كه خدا آدم را از گل خلق كرد و ملائكه هم سجده كردند و... يا به اصطلاح اين داستان سمبليك است . البته ظاهر قرآن و نهج البلاغه اين است كه به همين شكل بوده است كه خداوند متعال آدم را از گل خلق كرده است و بعدا هم ملائكه مأمور به سجده شدند، ولي احتمالي هم هست كه جنبه سمبليك بودن آن را مي‌رساند، و ما در درسهاي آينده اين جنبه را توضيح مي‌دهيم .

---