قول پنجم نظر شيعه اماميه است كه مي‌گويند از پيامبران و ائمه اطهار(ع) نه گناه صغيره صادر مي‌شود و نه گناه كبيره، نه عمدا و نه سهوا و نه از روي تأويل .

روايات و اخبار زيادي از ائمه اطهار(ع) اين معني را تثبيت مي‌كند. فخر رازي كه از علماي مهم اهل سنت است راجع به عصمت پيامبران و ائمه (ع)در تفسير خود ضمن نقل اقوال، قول پنجم را به رافضه نسبت مي‌دهد و شيعه را "رافضه" مي‌نامد.[1]

"رفض" يعني ترك سنت پيامبر، در صورتي كه ما اين نسبت را قبول نداريم ; ما سنت پيامبر6 را قبول داريم، منتها سنت بايد از راه صحيح به ما رسيده باشد، و چيزهايي را هم كه ائمه (ع) فرموده اند سنت پيامبر6 مي‌دانيم، خود آنها گفته اند كه ما هرچه مي‌گوييم از خودمان نيست بلكه از پيامبر6 است . در حديث است كه امام صادق (ع) مي‌فرمايد: "حديثي حديث ابي، و حديث ابي حديث جدي، و حديث جدي حديث الحسين، و حديث الحسين حديث الحسن، و حديث الحسن حديث اميرالمؤمنين، و حديث اميرالمؤمنين حديث رسول الله 6، و حديث رسول الله 6 قول الله عزوجل"[2] آنچه من مي‌گويم از پدرم است، پدرم هرچه مي‌گويد از پدرش، و او هم هرچه مي‌گويد از حسين (ع) است، و حسين (ع) هم از حسن (ع)، و حسن (ع) هم از اميرالمؤمنين (ع)، و اميرالمؤمنين (ع) هم از رسول خدا6، و رسول خدا6 هم هرچه مي‌گويد گفته خداوند بلند مرتبه است .

پس ما هم كتاب خدا را حجت مي‌دانيم و هم سنت پيامبراكرم 6 را، و رافض سنت نيستيم ; ما تارك سنت نيستيم . و معتقد هستيم كه پيامبران و ائمه (ع) از گناه صغيره و كبيره محفوظ هستند و هيچ گناهي نه عمدا و نه سهوا و يا از روي تأويل و توجيه از آنان سر نمي زند. سيد مرتضي (ره) كه در قرن چهارم مي‌زيسته، كتابي به نام

---