نيز قبل از رنسانس به آن خيلي اهميت مي‌دادند، اعتقاد بر اين بود كه نه آسمان مانند پوسته هاي پياز روي هم بدون اين كه بين آنها فاصله اي باشد وجود دارد، هفت تا از آنها مربوط به سيارات هفت گانه است كه از جمله آنهاست خورشيد و ماه، يكي را هم فلك بروج مي‌ناميدند و مي‌گفتند كه ستاره هاي ثابت در آن فلك ثوابت يا بروج قرار دارند، و به يك فلك ديگر كه فلك الافلاك يا فلك اطلس نام داشت نيز قائل بودند. بر خلاف اين نظريه حضرت علي (ع) مي‌فرمايد كه بين آسمانها فاصله است . حالا منظور از هفت آسمان چيست ؟ در درس پيش عرض كردم ممكن است مقصود هفت مرتبه و يا هفت قسمت از منظومه شمسي و كهكشانهايي كه در اين جو هست باشد، و بين آنها فاصله هايي وجود دارد كه در بعضي روايات است [1] كه بين آنها پانصد سال راه از سالهاي آخرت است . (و شايد منظور اين است كه فاصله زياد است).

اگر از سالهاي آخرت باشد در آن صورت هر روزي از آن به اندازه هزار سال است، قرآن مي‌فرمايد: (ان يوما عند ربك كألف سنة مما تعدون)[2] يك روز نزد پروردگار تو به اندازه هزار سال است . خلاصه بين آسمانها فاصله زياد است، برخلاف هيأت بطلميوس كه مي‌گفت اين آسمانها به هم چسبيده است و بين آنها هيچ خلا نيست، در اينجا حضرت مي‌فرمايد:

"ثم فتق مابين السماوات العلا، فملا هن أطوارا من ملائكته"

(سپس خداوند بين آسمانهاي بالا فاصله و شكاف قرار داد، پس اين فاصله ها را از ملائكه پر نمود.)

در خلقت ملائكه حرفهاي زيادي وجود دارد، كه در اينجا مختصري از آن را بيان مي‌كنيم .

---