خدا عين علم اوست، نه اين كه علم يك نقشه اي وابسته به ذات حق تعالي باشد. امام صادق (ع) در آن زمان بر حسب روايتي كه ذكر شد مي‌فرمايد: "لم يزل الله عزوجل ربنا و العلم ذاته و لا معلوم" يعني خداوند عزوجل از ازل به عالم علم داشته است، آن وقتي كه هيچ معلومي هنوز به وجود نيامده بود; و اين نشان مي‌دهد كه ائمه ما(ع) مسائل عميق فلسفي را كه فلاسفه سالها بعد از ائمه (ع) زحمت كشيدند و كشف كردند در عبارات خود فرموده اند; در دنبال جمله سابق مي‌فرمايد: "و السمع ذاته و لا مسموع و البصر ذاته و لا مبصر" شنيدن عين ذات حق تعالي است، چون شنيدن خداوند مثل شنيدن ما نيست كه به وسيله گوش باشد; در آن وقتي كه هنوز اين مسموعات و صداها وجود پيدا نكرده بودند خداوند از ازل مي‌دانسته كه اين حرفي كه من مي‌زنم چيست، چون شنيدن خداوند از علم اوست و علم او هم عين ذاتش مي‌باشد; و ديدن ذات او بود در وقتي كه هنوز مبصرات موجود نبودند; نه اين كه علم او به وسيله نقشه اي باشد كه در ذات او بوده آن گونه كه امثال ارسطو و بوعلي سينا مي‌گفتند: "و القدرة ذاته و لا مقدور" و قدرت عين ذات خداوند بوده در حالي كه هنوز اين مقدورات (چيزهايي كه به قدرت خدا موجود شده) وجود پيدا نكرده بودند. "فلما احدث الاشياء و كان المعلوم" وقتي كه خداوند اشياء را موجود كرد و معلوم حق تعالي موجود شد "وقع العلم منه علي المعلوم" آن وقت آن علم خدا منطبق بر معلوم مي‌شود. علم از ازل هست و عين ذاتش است، اما وقتي اشياء موجود شدند علم خدا بر آنها منطبق مي‌شود. "و السمع علي المسموع و البصر علي المبصر و القدرة علي المقدور" و سمع خدا بر مسموع و بصر خدا بر مبصر و قدرت خدا بر مقدور منطبق مي‌شوند.

صفات كمالي خداوند همچون ذات حق تعالي غيرمتناهي است

چرا صفات كماليه غيرمتناهي است ؟ گفتيم كه در مقام تصور ما سه چيز داريم :