اما فيلسوف ديگر مجبور نيست حدوث را ثابت كند، او مي‌گويد: اگر چيزي ممكن الوجود باشد وجودش علت مي‌خواهد ولو حادث نباشد و ازلي و هميشگي باشد، ممكن است معلول ازلي باشد; مثلا اگر اين خورشيد كه علت براي روشنايي حياط است از اول صبح طلوع كرده، روشنايي هم كه معلولش بوده از اول صبح وجود داشته است، حال اگر اين خورشيد از ده هزار سال پيش وجود داشته نور و روشنايي آن هم از ده هزار سال پيش وجود داشته و معلول خورشيد و وابسته به آن بوده است، اگر خورشيد از ازل باشد اين روشنايي هم از ازل وجود داشته و وابسته به خورشيد است . منافات ندارد كه معلول باشد اما حادث زماني نباشد. لذا فلاسفه به عقول مجرده اي قائل هستند و مي‌گويند: اينها جلوه هاي وجود حق هستند و همين طور كه خدا از ازل هست اين جلوه ها هم از ازل وابسته به حق هستند. معناي معلول اين نيست كه يك زماني نباشد بعد موجود بشود، معلول براي علت مانند عكس و جلوه مي‌ماند. مثلا اگر آينه اي باشد كه تصوير شما در آن باشد همه كس مي‌فهمد كه اين عكس در آينه جلوه وجود شماست ; يعني معلول وجود شماست . خوب حالا اگر شما از ده هزار سال پيش موجود باشيد و اين آينه هم از ده هزار سال پيش همين طور جلوي شما بوده، عكس شما هم از همان زمان در اين آينه بوده است، باز اين عكس در جلوه بودن و معلول بودن تابع شماست، اگر وجود شما از ازل باشد و آينه هم از ازل جلويتان باشد تصوير شما از ازل در آينه خواهد بود. به عبارت ديگر لازم نيست بين علت و معلول فاصله زماني باشد، بلكه اصلا بين آنها فاصله زماني نيست . فاصله زماني يعني مدتي علت باشد و معلول نداشته باشد و بعد پيدا كند. اگر گفتيم كه روشنايي وابسته به خورشيد است، وابستگي و معلول بودن آن مستلزم اين نيست كه خورشيد يك مدت نور نداشته باشد و بعد نور پيدا كند.

پس اين كه متكلمين از راه حدوث وارد شده اند براي اثبات صانع راه غلطي