فصل پانزدهم : مرگ مغزي

مرگ مغزي

(266) سؤال : تعدادي از بيماران به دليل ضايعات مغزي غيرقابل بازگشت و غيرقابل جبران، فعاليتهاي قشر مغز خود را از دست داده، در حالت اغماي كامل بوده و به تحريكات داخلي و خارجي پاسخ نمي دهند; ضمنا فعاليتهاي ساقه مغز خود را نيز از دست داده، فاقد تنفس و پاسخ به تحريكات متفاوت نوري و فيزيكي مي‌باشند. در اين گونه موارد احتمال بازگشت فعاليتهاي مورد اشاره مطلقا وجود ندارد، بيمار داراي ضربان خودكار قلب بوده كه ادامه اين ضربان هم موقتي و تنها به كمك دستگاه تنفس مصنوعي به مدت چند ساعت و حداكثر چند روز مقدور مي‌باشد. اين وضعيت در اصطلاح پزشكي "مرگ مغزي" ناميده مي‌شود. از طرفي نجات جان عده ديگري از بيماران منوط به استفاده از اعضاي مبتلايان به مرگ مغزي است . با عنايت به اينكه اين اشخاص فاقد تنفس، شعور، احساس و حركت ارادي هستند و هيچ گاه حيات خود را باز نمي يابند:

الف : آيا در صورت احراز شرايط فوق، مي‌توان از اعضاي افراد مبتلا به مرگ مغزي، براي نجات جان بيماران ديگر استفاده كرد؟

ب : آيا صرف ضرورت نجات جان مسلمانان نيازمند به پيوند عضو، براي جواز قطع عضو كافي است يا اذن قبلي و وصيت صاحب عضو لازم است ؟

ج : آيا اطرافيان اين فرد مي‌توانند پس از مرگ چنين اجازه اي بدهند؟

د: آيا انسان مي‌تواند در زمان حيات خود با امضاي كارتي رضايت خود را براي برداشت اعضاي بدنش، در صورت عارضه مرگ مغزي، جهت پيوند به مسلمان نيازمند اعلام كند؟