فصل سيزدهم : سقط جنين

سقط جنين

(220) سقط كردن جنين مطلقا - چه روح در آن دميده شده باشد يا نه، و چه جنين از حلال باشد يا از زنا، و چه با رضايت پدر و مادر باشد يا بدون رضايت آنان - حرام است و ديه نيز دارد; ولي اگر روح در جنين دميده نشده باشد و به تشخيص پزشك حاذق و موثق زنده ماندن مادر متوقف بر سقط آن باشد، يا اينكه بقاي آن در رحم مستلزم نقص عضو يا درد غير قابل تحمل براي مادر باشد و زنده نگاه داشتن در خارج رحم نيز ميسر نباشد اشكال ندارد، هرچند در اين صورت بايد ديه آن را بپردازد.

(221) اگر بيماري مادر به حدي است كه درد غير قابل تحمل فعلي دارد و معالجه لازم و ضروري است ولي در ضمن معالجه جنين طبعا سقط مي‌شود، اقدام به معالجه جايز است ; چه قبل از دميده شدن روح باشد يا بعد از آن .

(222) اگر ادامه حاملگي براي مادر خطر جاني دارد هرچند در حال حاضر درد غير قابل تحمل ندارد، سقط جنين براي او قبل از دميده شدن روح در جنين (براي معالجه) جايز است ; ولي اگر بعد از دميده شدن روح باشد جايز نيست، مگر اينكه درد غير قابل تحمل فعلي عارض مادر شود و در ضمن معالجه سقط طبعا انجام گيرد.

(223) سقط جنين كافر حتي در صورتي كه پدر و مادر او هر دو كافر باشند نيز جايز نيست ; مگر در مواردي كه بيان گرديد.

(224) سؤال : آيا سقط كردن عمدي جنيني كه مطمئن هستيم يا احتمال مي‌دهيم معيوب و نارسا مي‌باشد در هر ماهي از بارداري (اگر ديه لازم هم پرداخت شود) مجاز است ؟

جواب : پس از دميدن روح قطعا جايز نيست، و پيش از آن نيز محل اشكال است .