كارى انجام نمى‌داد و حقا ايشان علاوه بر اطلاعات فقهى كه در آن تبحرى كامل دارند سخت با فطانت و ذكاوتند و بى‌مبالغه نادره عصر خود مى‌باشند ... اين وجيزه قوليست كه جملگى برآنند ....[1]

ايشان بر طبق نوشته آثار الحجة بعد از فوت آيت اللّه العظمى حائرى انزوا اختيار كردند. و مشغول تأليف و تصنيف شدند. كه بعضى از كتابهاى ايشان به چاپ رسيده است.

ايشان همواره مورد احترام همه زعماى حوزه علميه بويژه حضرت آيت اللّه گلپايگانى بودند. و ايشان نيز نسبت به دامادش كمال اعتقاد و علاقه و را نشان مى‌داد. و بارها مشاهده شده بود كه راه دورى را از منزلشان طى مى‌كردند. تا در نماز جماعت مرجع بزرگ در مسجد حسين‌آباد شركت كنند.

و عاقبت ايشان در تاريخ جمادى الثانى 1388 ه ق در سن 88 سالگى دار فانى را وداع گفتند و در ناحيه پيش روى قبر مرحوم آقاى حائرى مدفون گرديدند. در مورد دفن ايشان در حرم مطهر از ناحيه دستگاه و مأموران طاغوت سخت‌گيرى مى‌شد. با آنكه ايشان قبر را براى خود از قبل پيش‌بينى كرده بود. آيت اللّه گلپايگانى فرموده بود:

به حضرت فاطمه معصومه (س) عرض كردم: «ايشان يك عمر پناهنده به شما بود و بدين مكان و نقطه رفت و آمد داشت اكنون او را محروم نسازيد. و بحمد اللّه خداوند اصلاح كرد و در آن مركز مقدس دفن شد.»[2]

آثار قلمى طبع شده ايشان عبارتند از:

1- درد بى‌درمان. دو جزء است. 2- برهان روشن- راجع به عدم تحريف قرآن است. 3- اسلام و مستمندان. 4- بيان حقيقت، رد بر كتاب سنجش حقيقت.

[1]- آئينه دانشوران، طبع دوم، ص 308.

[2]- خورشيد آسمان فقاهت، ص 70.