ايشان «اصالة الحوزه» مى‌گفتند، يعنى اصل و ريشه حوزه و كسى كه اساس حوزه است. و بقاء حوزه مرهون زحمات طاقت‌فرساى او بوده است. و بعد از پيروزى انقلاب اسلامى هم مسئوليت سنگين حفظ حوزه بر دوش معظم له بود و در اين راه از هيچ تلاش و كوششى دريغ نكردند. به فرمايش آيت اللّه مكارم: بيشترين فكرى كه مشغوليت ذهنى برايشان بود همين حوزه علميه قم بود كه آن را چون فرزندى عزيز دوست مى‌داشتند و مراقب آن بودند و لحظه‌اى چشم از آن برنمى‌داشتند.

«حفظ استقلال حوزه»

معظم له تلاش وافرى در حفظ هويت و استقلال حوزه داشتند. و از اينكه حوزه وابسته به دولت باشد سخت نگران بودند، و وابسته بودن به دولت يا هر جناحى را براى حوزه خطرى تهديدكننده مى‌دانستند. و بر اين اعتقاد بودند كه حوزه بايد روى پاى خود بايستد و توسط مراجع اداره شود. آيت اللّه مكارم شيرازى در اين راستا مى‌گويند:

«يك هفته قبل از رحلت ايشان خدمت معظم له رسيديم عرض كردم: طلاب در امر تحصيل جدى شده‌اند و مقررات ويژه‌اى وضع كرده‌ايم گفتند: بسيار خوب، ولى براى مسائل اخلاقى آنها چه فكرى كرده‌ايد؟ ما مى‌خواهيم طلاب از نظر اخلاقى روز به روز قوى‌تر شوند ...

بلند شديم و بيرون آمديم، آقازاده ايشان آمده و گفت: برگرديد آقا كارى دارند، ما برگشتيم مثل آنكه چيزى ناگفته‌اى مانده بود كه بايد بگويند اگر نگويند ديگر مجال گفتن آن پيش نمى‌آيد. آقا درحالى‌كه مى گريستند و قطرات اشك از ديدگانش بر روى محاسن و گونه‌هايش جارى بود، فرمودند: تأكيد مى‌كنم روى مسأله استقلال حوزه اهميت بدهيد و كارى بكنيد كه حوزه روى پاى خود مستقل و آباد بايستد، ايشان اظهار