«ضرورت بيان معارف اسلامى در تبليغات»[1]

بسم اللّه الرحمن الرحيم‌

زمانى، از كتاب كافى، تأليف مرحوم كلينى كه در زمان غيبت حضرت ولىّ عصر امام زمان- عجل اللّه تعالى فرجه- نوشته است: گفتگو مى‌شد، از شيعيان بودند كسانى كه نمى‌دانستند امام زمان چه كسى است؟ نام امام زمان را هم نشنيده بودند، [امروز هم‌] همان‌گونه كه در تركيه و مدارس آنجا نام امام زمان شنيده نمى‌شود، اينجا هم چه بسا در مدارس، اين موارد را به گوش دانش‌آموزان نمى‌رسانند.

برخى خانواده‌هاى متديّن نيز كه دينشان محفوظ است، به واسطه شركت در جلسات وعظ و خطابه و منبر و يا خواندن كتابهاى اندكى كه دراين باره نوشته شده است گوش و دلشان با اين چيزها آشناست والّا در مدارس با اين‌گونه مسائل بيگانه‌اند. به خاطر همين ناآشنايى است كه آسيب‌پذير مى‌شوند، و شبهات زودتر در ذهن دانش‌آموزان و جوانان اثر مى‌كند.

به همين جهت، بر آقايان واجب و لازم است در مواقع تبليغ و ايام ترويج، علاوه بر طرح مسائل عادى جهت عوام، به تعليم مسائل اختصاصى براى افرادى كه در ذهنشان شبهه ايجاد كرده‌اند بپردازند، كتابهايى را كه پاسخ چنين شبهات و سؤالات را داده است، تهيّه كنند و همراه خودشان ببرند. اين‌گونه كتابها را به اشخاص و افرادى كه اشكالاتى به اعتقاداتشان وارد شده است، توصيه كنند.

آقايان به اين امر اهميّت بدهند، وقتى عقيده نباشد، ديگر احكام نتيجه ندارد؛ وقتى ما مسأله معاطات مى‌گوييم، بدون اصول عقايد و پايبندى به عقيده، معاطات مى‌خواهد

[1]- تاريخ سخنرانى: 18/ 7/ 56.