«توصيه بر برپايى مجالس دعا و روضه‌خوانى براى پايان جنگ»[1]

بسم اللّه الرحمن الرحيم‌

مدت دو روز است قصد ارائه تذكّراتى را داشتم كه امروز توفيق معروض داشتن آن فراهم شده است. خواهش و استدعا دارم از آقايان كه ضمن دعا و نيايش به درگاه حضرت بارى تعالى- جلّ جلاله- وسايل توسّل، مثل مجالس روضه‌خوانى و دعا و استغاثه برپا نمايند تا ان شاء اللّه خداوند اين آتش خانمانسوز را كه هر روز شعله‌اش دامنه گسترده‌ترى پيدا مى‌كند خاموش كند.

(يادم هست من در سن 5 تا 6 سالگى بودم كه مرض وبا سراسر ايران را فراگرفت و تلفات و خسارات جانى بى‌حدّ و حصرى بر مردم تحميل كرد، قريب 80 سال پيش، مردم شروع كردند به تشكيل و برپايى مجالس روضه‌خوانى مثل دهه اول محرّم، و دسته‌ها سينه‌زنان، مى‌رفتند به سوى امامزادها و مشاهد متبرّكه. قصد و نيّت مردم هم آن بود تا خداوند به واسطه توسّل به يكى از بندگان برگزيده‌اش، رفع بلا نمايد از ايران، بحمد اللّه مرض با آن شدّت تقليل يافت و كم‌كم مرتفع شد. به هر حال اكنون در جبهه‌ها يك عدّه مشغول انجام وظيفه هستند ما كه قدرت و تمكّن نداريم براى كمك مستقيم، دعا كنيم و يا تأكيد داشته باشيم كه به نحو مقتضى مجالس دعا و نيايش و راز و نياز با خدا برپا شود. تا بلكه حضرت پروردگار به خاطر اين دعاها، مثل زمان يكى از پيامبران كه بلاى عظيم الهى آمد بالاى سر مردم، كار به جايى رسيد كه پيامبران هم اعتراض كردند و از بين اقوام خويش خارج شدند، اينجا آن عالمشان آمد به آنها تذكّر داد و بلايى را كه در

[1]- تاريخ سخنرانى: 27/ 12/ 63.