7- مرحوم آيت اللّه العظمى آقا سيد ابو الحسن اصفهانى (ره)[1]

مرحوم سيد ابو الحسن اصفهانى به خاطر جو حاكم بر عراق در آن زمان 8 ماه به ايران هجرت كردند. و در قم مشغول تدريس شدند. مرحوم آيت اللّه العظمى گلپايگانى اين فرصت طلائى را غنيمت شمرده و در درس آن بزرگمرد علم و معنويت شركت مى‌كردند. علاوه بر اين 8 ماه در آن سفرى كه به عتبات عاليات عراق نموده بودند مدت سه ماه در درس ايشان شركت نمودند. نبوغ سرشار و علم افزون آيت اللّه گلپايگانى از يك طرف پارسائى و تقواى ايشان از سوى ديگر يك رابطه عجيبى بين ايشان و استادش به وجود آورده بود. در اكثر روزها درس اين مرجع شيعه به يك مباحثه بين الثنين با مرحوم آيت اللّه گلپايگانى تبديل مى‌شد.

خود آقا فرموده بودند: «ايشان در حرم يك جاى معيّنى داشت مى‌آمدند آنجا مى‌نشستند. من قبل از آمدن ايشان مى‌رفتم و در آن محل مى‌نشستم وقتى ايشان زيارتش تمام مى‌شد، به آنجا مى‌آمدند. من نزديك ايشان مى‌رفتم و مطالبى را با ايشان در ميان مى‌گذاشتم و سؤال مى‌كردم و بحث مى‌شد.» استاد به نبوغ شاگردش پى برده و بعد از برگشتن ايشان از نجف به شخصى گفته بود: ايشان از نوابغ است.

و به خود آيت اللّه گلپايگانى گفته بودند: كتاب وسلية النجاة را ببينيد اگر اشكالى در موردى از آن به نظرتان آمد بگوئيد و تذكر دهيد.

[1]- مرحوم آيت اللّه العظمى سيد ابو الحسن اصفهانى از مراجع تقليد نامدار و زاهد بوده است و حقيقتا مى‌توان گفت از اعاجيب اوتاد و نوادر روزگار بود و در علم و عمل و زهد و تقوى و ورع و عبادت و رياضت از طراز اول محسوب مى‌شد. تولد اين بزرگوار در اصفهان بوده و وفاتش در نهم ذى الحجه در سال 1365 قمرى واقع شده است. ايشان از شاگردان مرحوم شيخ محمد كاظم خراسانى بوده است.