و شما مصداق اين فرمايش باشيم. افتخارى است كه امام درباره ما فرموده است: «اينان حجّت را بر جميع خلايق تمام كرده، و اگر اينان نباشند، زمين اهلش را فرو مى‌برد.»

البته حالا هر كسى به مقدار همّت خويش در اين مقصد و مرام بايد جدّيت و اهتمام داشته باشد و خودش را محصور و محدود نكند كه يك وقت از اين صف خارج شود، بايد با اميدوارى و دورى و اجتناب از هرگونه هواى نفس و وساوس شيطان در جرگه و در صف «اهل» قرار داشته باشد.

هر كس مى‌تواند جزء «السابقون السابقون» بشود. و همه كس هم نمى‌تواند خويش را بدون علم و تقوا و «اهل» بودن در اين صف و رده قرار دهد، براى اين مقصد مهم كه امام عليه السّلام در آن زمان خبر داده‌اند و فرموده‌اند: اين مقصد مهم از قم آغاز و به سرانجام مى‌رسد، اثراتى در حال تثبيت و تأييد است با اينكه اميد نمى‌رفت.

از روز اوّل كه اين حوزه مقدّسه به همّت مرحوم آيت اللّه العظمى آقاى حاج شيخ عبد الكريم حائرى- استاد مكرّم ما- منعقد شد، همان ابتدا كه ما آمديم شايد در حوزه درس ايشان 20 تا 30 نفر طلبه بيشتر نبودند، تا اواخر عمرشان هم اين تعداد به 1000 نفر بالغ شد، ولكن باز تحت فشار حكومت، به 500 نفر تقليل يافتند و اين تحليل و قلّت به اندازه‌اى شد كه حضرت آيت اللّه حائرى نگران و نااميد بودند. خود ايشان مى‌فرمودند:

«نمى‌دانم آيا بعد از مراسم ختم من كسى در حوزه مى‌ماند يا خير، و دعا به درگاه خداوند مى‌كردند براى بقاى حوزه علميه قم.» از نيّت خالص ايشان و از توجّه امام زمان- سلام اللّه عليه- حوزه باقى ماند و مشيّت الهى بر اين قرار گرفت كه- روى مصالح و مفاسد دنيا كه پيش آمد و دنيا آن‌طور متلاطم بود- حوزه مستدام باشد.

يك زمان مى‌رسد كه تبليغ اسلام، نه در نجف ميسّر باشد و نه در ساير ممالك، زمانى مى‌رسد كه اقامه حجّت فقط از قم ميّسر مى‌شود. با توجّه حضرت ولى عصر- عجل اللّه تعالى فرجه- صاحب و مالك حوزه، برخلاف انتظار خيلى‌ها خداوند حوزه را بقا داده و توفيق عنايت فرموده كه هم‌اكنون جمعى كثير، مشغول علم‌اندوزى و درس و بحث هستند و هم به زيور تقوا آراسته هستند و هم بحمد اللّه در مسأله علم، به قدر استعدادشان زحمت مى‌كشند و جدّيّت مى‌كنند.