دفعه اول: برادرانى كه مسائل مرجعيت و اين چيزها را وارد هستند بيشتر به اهميت اين مطلب كه مى‌گويم توجه مى‌شوند. من از ايشان سؤال كردم كه چه فرمايشى، چه امرى چه راهنمائى داريد؟

ايشان مجموعه مطالبشان اين بود كه امام را هرچه توان داريد تقويت كنيد. كسانى كه در مسأله مرجعيت آشنائى دارند، عظمت اين جمله را از يك مرجع تقليدى كه تا اين حد مورد توجه هستند مى‌فهمند، باز براى دومين بار كه مى‌خواستم جدا شوم ايشان تكرار كردند كه توصيه مى‌كنم امام را، عظمتشان را كه در جامعه امروز دارند، نه تنها حفظ كنيد، بلكه تقويت كنيد.

در دفعه دوم: من در زمينه يك اشتباه لفظى كه در مصاحبه‌اى كه كرده بودم، رفته بودم آنجا كه از اين اشتباه لفظى عذرخواهى كنم و تصحيح كنم. برادران ديگر هم از كابينه بودند، پرسيدم اگر اشكالى، چيزى هست من عذر مى‌خواهم. و آمدم اگر تذكرى هست بفرمائيد؟ فرمودند: كه الان هيچ حرفى ندارم جز اينكه اتحادتان را حفظ كنيد. در اين موقعيت مبادا مبادا كوچكترين حرفى بزنيد كه دشمن ببيند بين شماها اتفاق و اتحاد نيست. ما پيش از اينكه مسائل داخلى داشته باشيم هنوز بسيار بسيار مسائل ديگر داريم.

زياد جالب نيست اگر ببينند ما در جلسه خصوصى اين وضع را داريم، براى اينكه او (دشمن) قاعدتا تحليلش اين است كه ما يك عده مسلمان هستيم و مى‌خواهيم او را از ميدان و صحنه بيرون كنيم.

شهيد رجائى بعد از تحليلى از فرمايش ايشان مى‌گويد:

من اعلام مى‌كنم كه، بين ائمه حاضر ما، يعنى آيت اللّه گلپايگانى و حضرت آيت اللّه خمينى اين اختلافات كه بين ما و شما هست نيست. زيرا آنها مسأله را خيلى از بالاتر مى‌بينند. من به شما عرض كردم كه صحبت حضرت آيت اللّه گلپايگانى به من تعظيم و تكريم امام بود، يك چنين موقعيتى واقعا مجموعه‌اش نعمت است.[1]

[1]- فرزند ملت در آئينه انقلاب اسلامى، صفحه 224/ 222.