آنچه فعلا به عنوان يادگارى از ايشان مانده است مجالسى مى‌باشد كه در شبهاى ميلاد و شهادات در مدرسه فيضيه برگزار مى‌شود. اين مجالس به دستور ايشان برگزار مى‌شد و مخارجش توسط ايشان پرداخت مى‌شد و تا الان هم اين مجلس دائر است.

هر موقعى بنده خدمت ايشان مى‌رسيدم ايشان از وضع مدرسه فيضيه سؤال مى‌نمودند و علاقه داشتند كه در جريان مدرسه فيضيه قرار گيرند. در يكى از جلسات ايشان فرمودند: مى‌خواهم يك سردر خوب و عظيمى كه در شأن مدرسه فيضيه باشد از طرف ميدان آستانه ساخته شود. و اين موضوع دنبال شد و توليت آستانه مقدسه اين كار را عهده‌دار شد و همين درب فعلى ساخته شد. و وقتى ايشان از انجام اين كار را با خبر شدند خيلى خوشحال شدند و فرمودند: من از زمان طاغوت اين آرزو را به دل داشتم.

هر كارى در مورد مدرسه فيضيه پيشنهاد مى‌شد ايشان قبول مى‌كردند و بودجه‌اش را عهده‌دار مى‌شدند. وقتى تصميم گرفته شد در حيات مدرسه فيضيه سالن اجتماعات فعلى ساخته شود، افرادى شبهه مى‌كردند كه تصرف در مدرسه خلاف مقررات وقف مى‌باشد و شرعا محذور دارد. روى اين جهت بنده نامه‌اى به ايشان نوشتم و اين مسأله را از ايشان سؤال كردم، ايشان مرقوم فرمودند: اين كار نه تنها خلاف وقف نمى‌باشد بلكه باعث توسعه وقف و بلا اشكال مى‌باشد. و مخارج احداث اين سالن را طرف مقام معظم رهبرى پرداخت شد.

اما راجع به مديريت حوزه مقدسه قم:

ايشسان تكيه خاصى روى استقلال حوزه داشتند و به درسهاى حوزه اهميت خاصى مى‌دادند و راضى نمى‌شدند كه دروس حوزه بجر در موارد ضرورى تعطيل شود. براى طلاب يك احترام خاصى قائل بودند و با قداست خاصى با آنها برخورد مى‌كردند چنان احترامى به طلاب داشتند كه هر وقت مى‌خواستند به كسى پول دهند پول را در پاكت مى‌دادند. و اين خود يك درس بزرگى است.

راجع به جمهورى اسلامى و امام راحل علاقه خاصى داشتند

روزى در خدمت ايشان بودم كسى آمد سؤال نمود آيا برخلاف قوانين جمهورى‌