و اين جنايت فجيع لكه ننگى است بر دامن رژيم حاكم تا ابد ماندگار خواهد بود، و آن روز يكى از نقطه‌هاى سياه تاريخ مى‌باشد، كه تا ابد دل آزادمردان تاريخ را جريحه‌دار خواهد كرد. اين قضيه از طرف عمال رژيم صرفا براى سركوب كردن فيضيه و قلع و قمع نمودن سازمان روحانيت و خصوصا براى از بين بردن شخص حضرت آيت اللّه العظمى گلپايگانى طرح و برنامه‌ريزى شده بود. كه شايد بتوانند با اين جنايت نداى حق و آزاديخواهى را خاموش كنند، و سخنان دلنواز حق را در گلوى مرجع بزرگ شيعه بخشكانند. امّا برخلاف ميل آنان نداى «هيهات منّا الذلة» از حوزه علميه قم برخواست و به مبارزه شور و شعف ديگرى بخشيد. و آن روز بود كه وعده خداوند متعال «ان تنصروا اللّه ينصركم» عينيت پيدا كرد. همه دست غيبى را در حمايت از حوزه مقدسه قم و روحانيت معظم احساس كردند. و با توجهات حضرت بقية اللّه الاعظم اين جريان به نفع حوزه و روحانيت تمام شد. و همه مردم به خبث باطن عمال رژيم پى بردند و بر همگام مشهود شد كه هدف دولت حاكم از بين بردن دين و اسلام مى‌باشد لا غير، و لذا همه يكصدا نداى آزادى را سر دادند و عاقبت هم به پيروزى ختم شد. آرى دژخيمان رژيم در روز شهادت امام صادق عليه السّلام به دانشگاه فيضيه قم حمله كردند و در حضور چندين هزار مسافر فضاى پرمعنويت و روحانى آن دانشگاه بزرگ اسلامى را از عربده‌هاى كفرآميزى چون «زنده‌باد شاه» پر كردند.

آدمكشان شاه در آن روز تاريخى به جان طلاب بى‌پناه افتادند، و با كارد، چاقو سنگ، چوب و اسلحه گرم، و چتربازان و كماندوهاى شاه بى‌دين در غروب آن روز آن دانشگاه مقدس را تبديل به ويرانه‌اى كردند و تمامى حجرات فيضيه و مدرسه دار الشفاء را درهم شكستند.

گرچه تشريح صفحه‌هاى آن روز قابل توصيف و بيان نيست و ترسيم و تصوير آن روز از عهده قلم برنمى‌آيد امّا ما به گوشه‌هائى از آن صحنه‌ها اشاره مى‌كنيم. روز دوم فروردين سال 1342 مصادف با روز 25 شوال (روز شهادت امام صادق عليه السّلام)