مرحوم آيت اللّه گلپايگانى (ره) خودش كه از تبار نيكان و شاخه‌اى از شاخه‌هاى ولايت بودند، سينه‌اى سرشار از عشق و دلدادگى نسبت به ائمه معصومين عليهم السّلام بويژه امام حسين را داشتند. از دوران طفوليت با حب اهل بيت بزرگ شده بودند و از اين موهبت الهى حظ وافرى داشتند. و از همان دوران دلش به محبت اجداد طاهرينش روشن بود. و از طريق عبادت و تصفيه باطن و معرفت اين محبت را تقويت مى‌نمود. در محبت و ارادت نسبت به ساحت ائمه طاهرين عليهم السّلام در حدى بود كه عالى‌ترين عواطف انسانى و خالصانه‌ترين احساسات ملكوتى را نثار آن فروغ‌هاى فروزان مى‌نمود. و هميشه نائره اهل بيت در درونش مشتعل بود. و روز به روز عشقش به ائمه معصومين بيشتر مى‌شد.

آيت اللّه مصباح مى‌گويد:

«از جمله ويژگى‌هاى بارز ايشان ارادت شديد به اهل بيت مخصوصا وجود مقدس حضرت سيد الشهداء (صلوات اللّه عليه) بود كه خيلى بارز بود ايشان به محض اينكه نامى از خاندان پيامبر اكرم عليهم السّلام برده مى‌شد حال خاصى پيدا مى‌كردند. و اگر اشاره به مصيبتى مى‌شد چشمانشان پر از اشك مى‌شد. مقيّد بودن مجالس بزرگداشت اهل بيت بخصوص مجالس عزادارى را به موقع خودش برگزار كنند و خودشان شركت فعال داشتند.

بايد گفت ايشان عشق به اهل بيت داشتند نه تنها ارادت، و محبت، محبت بسيار فوق العاده و بيّنى بود.»

روى آن ارادت و محبت اهتمام شديدى به برگزارى مراسم سوگوارى ائمه طاهرين داشتند و در تمام شهادات و مناسبتها در منزل ايشان مجلس عزا برگزار بود در ماه محرم و صفر در منزل ايشان مجلس روضه‌خوانى برگزار بود. و در شهادت مادرش صديقه طاهره حضرت زهرا (س) در روزهاى يازدهم و دوازدهم و سيزدهم جمادى الاول و اول و دوم و سوم جمادى الثانى در منزل ايشان مجلس عزاى برگزار بود. و با آن كهولت سن و رتبه علمى و مرجعيت كه داشتند احيانا روز شهادت حضرت زهرا از منزل خويش‌