اسم الکتاب : نورى از ملكوت، زندگانى آيتاللّه العظمى گلپايگانى المؤلف : مهدى لطفى الجزء : 1 صفحة : 120
فصل سوم
خصوصيات معنوى و اخلاقى
معظم له
زندگى كه توشهاش بندگى خدا باشد، حياتى ديگر مىشود، و براى خودش
مفهوم ديگرى پيدا مىكند. اگر انسان اميدش فضل و كرم خدا شد. و تكيهگاهش خدا باشد
و در مقابل عظمت خدا منقاد شود. و يقين پيدا كند كه اللّه (عز و جل) تنها مؤثر در
عالم است، و عزيزكنندهاى جز او نيست و ذليلكنندهاى جز خدا نمىباشد. آنوقت است
كه داخل مىشود در لجه بحر احديت الهى و واصل مىشود به رحمت واسعه خداوندگار و
آثار قرب و روحانيت در چهرهاش هويدا مىشود. و ربّ عزيز لباس عزت بر تن او
مىپوشاند، و حب او را در دل مؤمنين مىاندازد. آنگاه تمام قلوب منقاد او مىشود.
آرى هر فردى كه در زندگى سوداى بندگى در سر داشته باشد و حلاوت محبت
و ذكر خداوندى را بچشد تجليگاه اوصاف كمال و جمال خداوندى خواهد شد.
و مصداق حديث امام صادق مىشود كه فرمودند: العبودية جوهرة كنهها
الربوبية ما فقد فى الربوبية وجد فى العبودية[1]
چنين بندگانى در قيامت شافع و در دنيا اسوه براى ديگران هستند. و
همچون گلهايى هستند كه موجب عطرآگين شدن فضاى پيرامون خود هستند. و با چهره نورانى
خويش ظلمت را از فراراه عاشقان فضل كمال به كنارى مىزنند. و به سرمنزل معبود
مىرسانند.