بسم اللّه الرحمن الرحيم‌

نادر مردانى كلام حق را از مأذنه مصحف الهى شنيدند، و با جان لبيك اجابت گفتند، و همراه با قافله عارفان عاشق‌ (فلولا نفر من كلّ فرقة منهم طائفة)[1] بار سفر بستند، و كوس عزيمت از ديار آشنا به وادى غربت و بلا نمودند، و چون پروانگان عاشق به دنبال جمال نورانى علم از اين سوى به آن سوى پريدند تا توشه‌ (ليتفقّهوا فى الدّين)[2] را زاد و راحله خويش نمايند، و به اندك پشيزى از آذوقه بسنده نمودند و به جرعه آب و لقمه نانى سر كردند تا بتوانند اين رسالت عظمى را كه صيانت و حفاظت از ميراث انبياء و ائمه طاهرين است بر دوش موثّق خويشى متحمّل شوند، و بر امواج موّاج اقيانوس نفس خود فائق آيند و بر بلنداى قله علم و عمل واصل شوند تا معناى حقيقى و واقعى‌ (لينذروا قومهم)[3] را از كردار و رفتار و گفتار خود به بيدارى و هوشيارى و آگاهى انسانها تحقّق بخشند، و خود قافله‌سالار كاروان دين و مرزبان انديشه بشرى گردند، تا روشنگر نسلها و عصرها و مشعل هدايت در دل توده‌ها باشند كه‌ (و لتكن منكم امّة يدعون الى الخير)[4] را محقق سازند و با برافراشتن پرچم‌ (يأمرون بالمعروف و ينهون عن المنكر)[5] ملتها را پايبند اصول معنوى و خصائص اخلاقى نمايند، و روح آزادگى و

[1]- توبه/ 122

[2]- آل عمران/ 104

[3]- توبه/ 122

[4]- آل عمران/ 104

[5]- آل عمران/ 104