از اين صف خارج شود، بايد با اميدوارى و دورى و اجتناب از هرگونه هواى نفس و وساوس شيطان در جرگه و در صف «اهل» قرار داشته باشد.

هركس مى‌تواند جزء «السابقون السابقون» بشود. و همه‌كس هم نمى‌تواند خويش را بدون علم و تقوا و «اهل» بودن در اين صف و رده قرار دهد، براى اين مقصد مهم كه امام عليه السّلام در آن زمان خبر داده‌اند و فرموده‌اند: اين مقصد مهم از قم آغاز و به سرانجام مى‌رسد، اثراتى در حال تثبيت و تأييد است با اينكه اميد نمى‌رفت.

از روز اوّل كه اين حوزه مقدّسه به همّت مرحوم آيت اللّه العظمى آقاى حاج شيخ عبد الكريم حائرى- استاد مكرّم ما- منعقد شد، همان ابتدا كه ما آمديم شايد در حوزه درس ايشان 20 تا 30 نفر طلبه بيشتر نبودند، تا اواخر عمرشان هم اين تعداد به 1000 نفر بالغ شد، و لكن باز تحت فشار حكومت، به 500 نفر تقليل يافتند و اين تحليل و قلّت به اندازه‌اى شد كه حضرت آيت اللّه حائرى نگران و نااميد بودند. خود ايشان مى‌فرموند: «نمى‌دانم آيا بعد از مراسم ختم من كسى در حوزه مى‌ماند يا خير، و دعا به درگاه خداوند مى‌كردند براى بقاى حوزه علميه قم.»

از نيّت خالص ايشان و از توجّه امام زمان- سلام اللّه عليه- حوزه باقى ماند و مشيّت الهى بر اين قرار گرفت كه- روى مصالح و مفاسد دنيا كه پيش آمد و دنيا آن طور متلاطم بود- حوزه مستدام باشد.

يك زمان مى‌رسد كه تبليغ اسلام، نه در نجف ميسّر خواهد بود و نه در ساير ممالك، زمانى مى‌رسد كه اقامه حجّت فقط از قم اقامه و ميسّر مى‌شود.

با توجّه حضرت ولى عصر- عجل اللّه تعالى فرجه- صاحب و مالك حوزه، برخلاف انتظار خيلى‌ها خداوند حوزه را بقا داده و توفيق عنايت فرموده كه هم‌اكنون جمعى كثير، مشغول علم‌اندوزى و درس و بحث هستند و هم به زيور تقوا آراسته هستند و هم بحمد اللّه در مسأله علم، به قدر استعدادشان زحمت مى‌كشند و جدّيّت مى‌كنند.