اسب مرا پيدا كند ده من گندم باو ميدهم، بايد خصوصيات آن را كاملا معين نمايد.

مسئله 2230- اگر جاعل مزد معينى براى كار قرار ندهد؛ مثلا بگويد: هركس بچه مرا پيدا كند پولى باو ميدهم و مقدار آن را معين نكند جعاله صحيح نيست ولى، چنانچه كسى آن عمل را انجام دهد، بايد مزد او را بمقدارى كه كار او در نظر مردم ارزش دارد بدهد.

مسئله 2231- اگر عامل پيش از قرارداد، كار را انجام داده باشد، يا بعد از قرارداد، بقصد اينكه پول نگيرد انجام دهد، حقى بمزد ندارد.

مسئله 2232- پيش از آنكه عامل شروع بكار كند، جاعل و عامل ميتوانند جعاله را بهم بزنند.

مسئله 2233- بعد از آنكه عامل شروع بكار كرد؛ اگر جاعل بخواهد جعاله را بهم بزند اشكال دارد.

مسئله 2234- عامل ميتواند عمل را ناتمام بگذارد؛ ولى اگر تمام نكردن عمل اسباب ضرر جاعل شود، بايد آنرا تمام نمايد. مثلا اگر كسى بگويد: هركس چشم مرا عمل كند فلان مقدار باو مى‌دهم و دكتر جراحى شروع بعمل كند، چنانچه طورى باشد كه اگر عمل را تمام نكند؛ چشم معيوب مى‌شود، بايد آنرا تمام نمايد و در صورتيكه ناتمام بگذارد، حقى بجاعل ندارد و ضامن عيبى كه حاصل ميشود نيز ميباشد.

مسئله 2235- اگر عامل كار را ناتمام بگذارد، چنانچه آن كار مثل پيدا كردن اسب است كه تا تمام نشود، براى جاعل فائده ندارد، عامل نميتواند چيزى مطالبه كند و همچنين است اگر جاعل مزد را براى تمام كردن عمل قرار بگذارد مثلا بگويد:

هركس لباس مرا بدوزد ده تومان باو مى‌دهم، ولى اگر مقصودش اين باشد كه هر مقدار از عمل كه انجام گيرد، براى آن مقدار مزد بدهد، جاعل بايد مزد مقدارى را كه انجام شده بعامل بدهد، اگر چه احتياط اينست كه بطور مصالحه يك ديگر را راضى نمايند.

***