زخم نجس شود، جايز نيست با آن نماز بخواند. ولى اگر مقدارى از بدن يا لباس كه معمولا برطوبت زخم آلوده مى‌شود؛ برطوبت آن نجس شود، نماز خواندن با آن مانعى ندارد.

مسئله 860- اگر از زخمى كه توى دهان و بينى و مانند اينها است، خونى ببدن يا لباس برسد در صورتيكه زيادتر از متعارف تجاوز باطراف نكرده باشد نماز با آن صحيح است اگرچه احتياط آنست كه با آن نماز نخواند و همچنين است خون بواسير در صورتى كه دانه‌هايش بيرون نباشد، و اما با خون بواسيرى كه دانه‌هاى آن بيرون است ميشود نماز خواند و لازم نيست مراعات اين احتياط.

مسئله 861- كسيكه بدنش زخم است، اگر در بدن يا لباس خود خونى ببيند و نداند از زخم است يا خون ديگر جايز است با آن نماز بخواند اگرچه احتياط مستحب آنست كه با آن نماز نخواند.

مسئله 862- اگر چند زخم در بدن باشد و بطورى نزديك هم باشند كه يك زخم حساب شود، تا وقتى همه خوب نشده‌اند، نماز خواندن با خون آنها اشكال ندارد ولى اگر بقدرى از هم دور باشند كه هر كدام يك زخم حساب شود، هر كدام كه خوب شد، بايد براى نماز، بدن و لباس را از خون آن آب بكشد اگر مجموع زيادتر از درهم باشد.

مسئله 863- اگر سر سوزنى خون حيض، يا نفاس، يا استحاضه، يا خون سگ يا خوك يا كافر، يا مردار؛ يا حيوان حرام گوشت در بدن؛ يا لباس نمازگزار باشد نماز او باطل است. ولى خونهاى ديگر مثل خون بدن انسان يا خون حيوان حلال گوشت اگرچه در چند جاى بدن و لباس باشد در صورتى كه روى هم كمتر از درهم باشد؛ (كه تقريبا باندازه يك اشرفى ميشود) نماز خواندن با آن اشكال ندارد.

مسئله 864- خونى كه بلباس بى‌آستر بريزد و بپشت آن برسد، يك خون حساب ميشود ولى اگر پشت آن، جدا خونى شود و بواسطه اتصال يك خون حساب نشود، بايد هر كدام را جدا حساب نمود پس اگر خونى كه در پشت و روى لباس است روى هم كمتر از درهم باشد، نماز با آن صحيح و اگر بيشتر باشد، نماز با آن باطل‌