امام و ولايت است كه در طول تاريخ شيعه محكمترين نظامات روحانى و رهبرى اسلام بوده است ...[1]»

وى نسبت به دخالت سازمانهاى اوقاف و امنيت در امور حوزه علميه در دوران تبعيد امام، به علماى و مراجع به جهت رفتار رژيم پهلوى تذكر ميدهند و مى‌فرمايند:

«... مداخلات غير مشروعه اوقاف در امور مذهبى و روحانيت، دخالت سازمان امنيت در حوزه علميه قم كه يگانه پايگاه شيعه مى‌باشد، حمله شبانه به مدرسه فيضيه ...

و دستگيرى ساختن صدها نفر از آنها ... همه امورى است كه به هيچ‌وجه جاى خوش‌بينى به اوضاع را باقى نگذارده، اگر علماى اعلام در مقام چاره‌چوبى نباشند در پيشگاه خداوند متعال و صاحب شريعت مطهر، مسئول و در آينده نادم و پشيمان خواهند شد ... براى حقير تحمل اينگونه حملات به ساحت مقدس دين و احكام قرآن بسيار ناگوار است ...[2]».

3- در جريان تغيير تاريخ هجرى به تاريخ منحوس شاهنشانى، ايشان سخت مخالفت مى‌كنند، در آن دوران اختناق و تبعيد امام با

[1]- همان، ص 341.

[2]- مركز اسناد انقلاب اسلامى، پيشين، ص 349.