نموده بودند، مرجع بزرگ در مسجد اعظم زير گنبد رسما گريه نمودند و يك سخنرانى شديد اللحنى در اعتراض به تبعيد جائرانه امام كردند و اين آيه كريمه را در تطبيق بر آن جريان خواندند: الذين اخرجوا من ديارهم بغير حق الّا ان يقولوا ربنا اللّه‌»[1]

در دوران تبعيد امام به نجف نكاتى از مرجع بزرگ ديده و يا شنيده شده كه حاكى از كمال مواظبت ايشان بر حفظ اتحاد و احترام ار موضع امام بود، علاوه بر مخالفت آيت اللّه العظمى گلپايگانى قدّس سرّه با تبعيد امام، در سطوح پائين‌تر حوزه نيز، برخى از روحانيون ضمن محكوم كردن تبعيد امام، دست به افشاگرى عليه رژيم زدند، بسيارى از آنان دستگير، محاكمه وبه زندانهاى متفاوتى محكوم گشتند.

2- كم‌تر از سه ماه پس از تبعيد حضرت امام حسنعلى منصور به اتهام به تصويب رساندن لايحه كاپيتولاسيون توسط يكى از اعضاى هيأت‌هاى مؤتلفه اسلامى ترور شد و به قتل رسيد و پس از گذشت يازده ماه از اقامت امام خمينى در تركيه، ساواك مجبور شد براثر فشار مراجع قم از جمله آيت اللّه العظمى گلپايگانى قدّس سرّه و افكار عمومى ملت مسلمان ايران، ايشان را به عراق منتقل نمايد، در طول اقامت در عراق، ارتباط امام با ايران از طريق محافل روحانى، حوزه‌هاى علميه،

[1] سوره حج، آيه 39.