مبحث بيست و سوم در باره حديث مناشده‌[1] [سوگند دادن‌] از اخبار مشهوره‌اى كه خاصّه و عامّه، آن را نقل نموده‌اند و به مرحله تواتر مفيد قطع رسيده است‌

[2] اين روايت را خوارزمى و ديگران از عامر بن وائله نقل كرده‌اند كه گفت: در روز شوراى انتخاب خليفه با على 7 در جمع حاضران بودم و شنيدم كه على 7 به آنها در مورد حقّ غصب‌شده‌اش مناشده نموده و فرمود: براى شما چنان حجّت و برهان روشن اقامه كنم كه هيچ يك از شما چه عرب و چه عجم، نتواند آن را انكار نمايد و يا مسير سخن را تغيير دهد! سپس فرمود: اى مردم شما را به خدا سوگند مى‌دهم! آيا در بين شما كسى پيش از من، به وحدانيت خدا اعتراف نموده؟ همگى گفتند: به خدا سوگند نه! بعد فرمود:

[1]. مناشده عبارت است از اين كه براى مطالبه حقى، كسى ديگران را به خدا سوگند دهد و آنها را دعوت به شهادت به حق نمايد[ م‌].

[2]. مناقب خوارزمى، فصل 19، ص 222، چاپ نجف و ص 313، چاپ قم، حديث 314؛ مناقب ابن مغازلى، ص 112، ح 155؛ فرائد السمطين، ج 1، باب 58، ح 251؛ ترجمة امام على بن ابى طالب 7 من تاريخ دمشق ابن عساكر، ج 3، ص 113، ح 1140؛ اللألى المصنوعه سيوطى، ج 1، ص 361؛ امالى شيخ طوسى، ج 1، جزء 12، ص 342 و ج 2، مجلس 26، ص 159؛ خصال شيخ صدوق، ح 31، از أبواب چهلم، ص 553؛ احتجاج طبرسى، ج 1، ص 132.