مطلب يكم فضيلتهاى معنوى آن جناب كه طى چند مبحث مطرح مى‌گردد

مبحث اول در ايمان آن حضرت است‌

امتياز اول در مورد فضايل نفسانى آن جناب در ارتباط با ايمان است كه هيچ فضيلتى با آن، همطراز نيست، چرا كه با وجود ايمان در نفس آدمى، به نعمت جاويدان بهشت و رضوان الهى راه يافته و از عذاب دردناك ابدى و دوزخ، رهايى مى‌يابد، زيرا خداى متعال در باره شرك كه ضد ايمان است مى‌فرمايد: «إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ» (سوره نساء؛ 116) «يعنى بى‌ترديد خداى عز و جل هرگز شرك را به آمرزش مقرون نخواهد كرد، چرا كه شرك گناهى بس عظيم است و قابل آمرزش نيست، امّا سواى شرك گناهى وجود ندارد كه قابل آمرزش نباشد».

بنا بر اين وجود اقدس على 7 از شرك به خدا به دور بوده و همه مسلمانان اتفاق و اجماع دارند كه على 7 از همه صحابه پيشتر به ايمان سبقت گرفته‌[1] و او نخستين فردى‌

[1]. تاريخ ابن عساكر، ترجمة الأمام على بن ابى طالب 7، ج 1، ص 41- 116، شماره 59 و 140؛ الغدير، ج 3، ص 230؛ شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 4، ص 116، در شرح خطبه 57؛ بحار الانوار، ج 38، ص 201، باب 65؛ الاصابه ابن حجر، ج 2، ص 507؛ استيعاب، در حاشيه الاصابة، ج 3، ص 27؛ مناقب خوارزمى، ص 18.