بزرگوار، نائل شدند.

نمونه‌هايى از شجاعت على (ع) در جنگ صفّين‌

[1] در اين جنگ از لشكر معاويه، مردى به نام مخراق بن عبد الرحمن به ميدان جنگ قدم گذاشت و مبارز طلبيد. از لشكر على 7 مردى به نام مؤمّل بن عبيد مرادى او را پاسخ گفت و در برابر او ايستاد، مرد شامى او را شهيد نمود؛ سپس جوانى از تيره ازد به نبرد او برخاست و او نيز به فيض شهادت نائل شد. در آن هنگام على 7 به صورت مردى ناشناس در برابر شامى ايستاد و شربت ناگوار مرگ را بر وى چشاند، سوار ديگرى از پى او آماده جنگ گرديد و او نيز به رفيقش ملحق شد، پس از او سومين فرد و چهارم تا هفتمين نفر يكى پس از ديگرى راه دوزخ را در پيش گرفته و به هلاكت رسيدند. از آن پس سپاه شام با ديدن افراد مقتول عقب نشستند و ميدان جنگ را ترك گفتند و اين مبارز شجاع همچنان در ميدان نبرد ناشناخته باقى ماند.

در آن حال معاويه براى تقويت روحيه لشكرش به غلام خود كه حرب نام داشت و در شجاعت كم نظير بود، دستور داد خود را آماده نبرد با آن يكّه تاز ميدان جنگ كند و او را از سر راه بردارد! غلام كه منظره كشتار آن چند تن را به چشم خود ديده بود گفت:

ترديدى ندارم كه او مرا خواهد كشت، اما اختيار با تو است كه به جنگ او بروم و كشته شوم و يا آنكه مرا براى روز سخت‌ترى نگهدارى؛ معاويه پيشنهاد وى را پذيرفت و به او گفت: فعلا، دست نگهدار. على 7، مدتى در ميدان جنگ در انتظار مبارز باقى ماند و چون ديد كسى جرأت مبارزه ندارد و اقدامى صورت نگرفت به لشكرگاه خويش مراجعت نمود.

[2] سپس مردى ديگر از دلاوران شام، به نام كريب بن صباح قدم به ميدان نبرد نهاد

[1]. كشف الغمّة، ج 1، ص 246، با اندك اختلافى در عبارت و تقديم و تأخير جمله‌ها، نور الابصار ص 94.

[2]. وقعة صفين، ص 315 و 458 با اختلاف در لفظ و اضافات؛ كشف الغمّة، ج 1، ص 247؛ نور الأبصار، ص 94.