[1]

[جنگ حديبيه‌]

در جنگ حديبيّة كه مسأله جنگ به قرارداد صلح منتهى شد، آن كس كه، صلحنامه را بين رسول خدا 6 و سهيل بن عمرو تنظيم نمود و نوشت على 7 بود، در اين جريان دو فضيلت بر فضايل آن بزرگوار افزايش يافت كه احدى با او سهيم نبود.

[2] يكى از آن دو فضيلت اين است كه چون رسول اكرم 6 تصميم به انجام عمره حديبيّه گرفت با جمع ياران براى محرم شدن در جحفه فرود آمد، اما در آن منطقه آبى وجود نداشت. رسول خدا 6 به سعد بن مالك دستور داد در جهت تهيّه آب، مشكها و شتران آب كش را برداشته و در منطقه به جستجو برخيزد، سعد بن مالك پس از مدتى كوتاه برگشت و عرض كرد: يا رسول اللَّه، چون اين منطقه در تصرف دشمن است، از آوردن آب معذورم و مى‌ترسم! پيامبر 6 ديگرى را مأموريت داد كه آب را تهيه نمايد، او هم مانند سعد بن مالك سريعا مراجعت نمود و گفتار وى را تكرار كرد! در آن هنگام رسول خدا 6 به على 7 فرمان داد تا در تحصيل آب جديت نمايد، وى پس از جستجو متوجه شد كه آب در نقطه‌اى است كه در تصرف دشمن است، از اين رو بدون واهمه و هراس از دشمن، وارد همان نقطه گرديد و مشكها را پر از آب نمود و بر شتران بست و به حضور رسول خدا 6 رسيد، آن جناب عمل ارزشمند على 7 را تقدير نمود و او را به دعاى خير ياد كرد.

[3] اما فضيلت دوم اين است كه در ضمن عقد قرارداد صلح، سهيل بن عمرو به‌

[1]. كشف الغمّة، ج 1، ص 210، با اضافه اين جمله كه على 7 فرمود: يا رسول خدا 6 بعد از سخنى كه بين او و سهيل بن عمرو گذشت، فرمود: پس از اين كه من عرض كردم يا رسول اللَّه 6 من قادر نيستم اسم شما را محو كنم؛ پيامبر 6 فرمود: دست مرا بر آن بگذار و به اين ترتيب آن را محو نمود و به على 7 فرمود: تو نيز روزى به چنين پيمان‌نامه‌اى مجبور خواهى شد و به آن مصيبت اجبارا جواب مى‌دهى! و به اين ترتيب صلحنامه به پايان برده شد.

[2]. كشف الغمّة، ج 1، ص 210؛ ارشاد شيخ مفيد، ج 1، ص 108، فصل 30.

[3]. مناقب كلابى، حديث 24، در آخر مناقب ابن مغازلى، ص 439، چنين گويد: روايت كرد مرا على بن ابى طالب 7 كه قريش نزد پيامبر 6 گرد آمدند ... تا آنجا كه مى‌فرمايد: به پيامبر گفته شد ابو بكر است؟ فرمود نه، گفتند عمر است؟ فرمود نه، ولى كسى است كه در حجره نعلين مى‌دوزد. مردم اين روايت را از على 7 نپذيرفته و بعيد شمردند! آن حضرت فرمود: اما من اين را شنيدم از پيامبر 6 كه مى‌فرمود: على را تكذيب نكنيد، زيرا اگر كسى على را تكذيب كند در آتش در مى‌افتد؛ مناقب خوارزمى، فصل چهاردهم، ص 85؛ شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 1، ص 294، شرح خطبه 19؛ مناقب محمد بن سليمان كوفى، ج 4، ص 363؛ ذخائر العقبى، ص 76؛ خصائص الوحى المبين ابن بطريق، ص 242 شماره‌هاى 184- 186؛ كفاية الطالب، باب سيزدهم، ص 96 با اضافات مستدرك حاكم، ج 2، ص 137 و ج 4، ص 298؛ خصائص نسائى، حديث 72، ص 138 با اختلاف در الفاظ؛ مسند احمد بن حنبل، حديث 90، ص 59؛ العمده ابن بطريق، فصل بيست و هشتم، ص 224، حديث 353 به بعد؛ ارشاد شيخ مفيد، ج 1، ص 109، باب دوم با اختلاف در لفظ و زيادات؛ الرياض النضره، ج 2، ص 107.